Ballen moet je hebben!

Hoi hoe is het? Hoe is jouw dinsdag gestart? Ik hoop dat jij een leuker vooruitzicht heb dan ik. Ik moet weer naar Amsterdam voor de uitslag van een scan die van mijn hoofd is gemaakt gisteren. Ik zit met trillende benen en een behoorlijke hartslag te wachten op een taxi die mij komt halen.

Je moet ook maar de ballen hebben om elke keer weer naar het ziekenhuis te gaan met de wetenschap dat het of heel goed gaat uitpakken of heel slecht.
Elke keer is het weer zo’n gevecht om die dag van de scan op te staan, je beste tijgerkleding uit te zoeken, te voelen wat goed voelt die ochtend; wel een heel ontbijt naar binnen werken of trek ik het even niet? Die stomme rot pillen komen ook mijn neus uit, daar heb ik ook geen zin meer in! Maar ja, je moet Karlijn! Dit helpt je…

Net als de scan moet. Of nou ja, ik kan er natuurlijk voor kiezen om het niet te willen weten. Maar dat druist tegen mijn nieuwsgierige aard in. Dus je gaat weer in zo’n stomme claustrofobische tunnel liggen met je beste zin. Met je meest positieve houding, gedachten en maar weer die innerlijke tijger oproepen.

In de tunnel heb ik liggen denken aan positieve dingen; Zuid-Afrika met mijn Markie. Zijn mooie ogen, zijn leuke humor, zijn mooie lach. Ik moest uitkijken dat ik daar geen gelukstranen van zou krijgen… Want stilliggen is een must!
Door het spiegeltje boven mijn hoofd, boven op dat ding waar ik in moest liggen met mijn hoofd, zag ik een poster met vogeltjes (vorige keer vlinders. Leuk wel, die afwisseling :P). Ik heb als tijdverdrijf maar gewoon de vogels liggen tellen. ‘Zou dat misschien een specht zijn? Een mus, een merel?’

Ja je moet toch wat als je daar ligt met de wetenschap dat je morgen de uitslag zal krijgen van deze scan. 50/50 kans. Goed of slecht. Of misschien wel: slecht of HEUL slecht. Goed zit er eigenlijk niet eens meer in…. Dat is een TE moeilijke gedachten, dus die schuif ik ook maar gauw weer aan de kant.

Spanning, trillende handjes en een kop vol gedachten zit ik de ochtend voor de uitslag van de scan aan de keukentafel. Ik heb maar wat muziek opgezet; when you believe van Mariah Carey & Whitney Houston & Shallow van Lady Gaga. Dikke janknummers dus. Je snapt dat de oceaan er weer uitkwam, rollend over mijn wangen.

Tijdens het schrijven, het luisteren van de muziek schijnt de ochtendzon door de ramen recht op mijn bakkes. ‘There can be miracles when you believe’ zingt whitney. ‘Zou het dan toch nog goed komen…?’ komt er een stemmetje met hoop in mijn gedachten omhoog…

Het kan. Er is nog hoop. Ik voel me niet bar slecht, ik heb dan dat gekke plekje op mijn wang onder mijn linkeroog waar eigenlijk vrij weinig gevoel zit. Maar ik heb geen pijn. Ik heb geen last van mijn lijf. Dat moet toch ook wat betekenen!?!?

Je spreekt jezelf moed in. Misschien wel tegen beter weten in. Maar je doet het, want voor janken is nog genoeg tijd als het écht slecht is. Ik wil NIET mijn hele leven vanaf nu jankend door het leven, dus je pakt je spullen weer bij elkaar. Je doet je ziekenhuiskaart weer in je tas en een flesje water en je gaat!

Bepakt met lekkere koekjes, mijn nieuwe tijgerschoenen aan en een trui met pantervlekken start ik mijn reis in de taxi weer naar het AVL in Amsterdam. Let’s go! Goed of HEUL slecht, ik kan het aan. We gaan het zien. Ik heb eigenlijk niks vertellen over de situatie, over die stomme cellen in mijn lijf, maar wel over hoe ik me voel en gedraag. En vandaag wil ik het gewoon op me af laten komen…. Ik kan niks anders doen dan dat.

Duimen, heel hard duimen dat de goden of wie dan ook aan mijn kant staan vandaag! Dat de tijd mij nog gegund is. Dat ik in deze conditie mijn bruiloft mag meemaken in februari. Dat ik even de aankomende maanden zonder al te veel zorgen door mag gaan.. YES PLEASE!