Bestraling gisteren

Om kwart over 2 stipt gaat mijn telefoon. Anoniem, ik weet meteen; dit is de taxi. Ik neem op en een computerstem zegt me dat de taxi binnen enkele minuten aanwezig zal zijn en of ik klaar wil gaan staan. Ik drink mijn laatste slok water op, pak mijn jas en samen met Mark loop ik richting de taxi.

Mijn nieuwe glitterpanter mondkapje gaat op en zo rijden we richting Amsterdam. Ik merk dat ik niet zoveel gegeten heb vandaag, ik kreeg geen hap door mijn keel. In de auto zeg ik niet zoveel en probeer ik mezelf te ontspannen door mijn ogen dicht te doen.

Ik heb wel eens een meditatie gedaan met als doel ‘zitten als een berg’. Ik probeer op mijn ademhaling te focussen en me kracht in te praten. Mark legt soms zijn hand op mijn been en ik voel dat hij me hiermee wil troosten. Hij weet ondertussen dat ik niet zo spraakzaam ben op dit soort dagen wanneer er weer wat spannends staat te gebeuren. Dus hij laat me lekker even stil zijn.

We komen om half 4 aan in Amsterdam terwijl ik pas om 10 voor 4 de bestraling zou hebben. Ik meld me toch aan bij de balie, krijg de vervolgafspraken voor volgende de bestralingen mee en ze belt even of ik misschien al eerder terecht kan. ‘Het duurt nog ongeveer 5 minuutjes, dus gaat u maar in de wachtkamer zitten’ zegt de vrouw achter de balie. Ik zwaai Mark gedag (want hij moet in de grote hal blijven) en zeg tegen hem dat ie maar even wat lekkers moet halen voor straks als ik terug ben. ‘Een appelflap ofzo! Vind wel dat ik dat verdiend heb 😉 .

Door de speakers

In de wachtkamer zet ik de gemaakte afspraken voor volgende week in mijn agenda op m’n telefoon en binnen No time word ik geroepen. Een aardig vrouw brengt me naar het kleine kleedkamertje en daar doe ik mijn jas uit en hang mijn tas op. De groene kaart, waar mijn gegevens opstaan moet ik even meenemen. Ze laat me zien waar zij (het personeel) zit en laat me een schermpje zien waar zij mij op kunnen zien wanneer de bestraling start.

Op de achtergrond hoor ik door de speakers het liedje ‘door de storm’ van Miss Montréal komen. Een liedje wat me de laatste tijd zo raakt en waar ik per direct tranen van in mijn ogen krijg. Pfff weer zo’n teken. ‘Zou het dan allemaal gewoon goed komen?’ Stel ik mezelf stilletjes de vraag. Ik loop mee met de aardige vrouw en daar zie ik het grote apparaat staan. Slik. Daar ga ik weer.

Ik zie ook dat er in de hele kamer bepaald groen/roze licht schijnt. Ik zeg tegen de vrouw dat het mooie kleuren zijn. Ze zegt me: ja als je wil mag je een thema kiezen wat voor kleuren jij mooi zou vinden. Ik loop met haar mee naar een computerscherm en daar staan verschillende thema’s op: bloemen, oceaan, holiday, natuur etc. Ik kies voor oceaan. Mooi helder blauw licht schijnt op het plafond en ik ben helemaal content met deze kleur.

Spiegelbeeld

Dan mag ik gaan liggen op het bedje onder het apparaat wanneer ik mijn oorbellen en piercing heb uitgedaan. Al gauw komt het mega strakke masker over mijn hoofd en ik hoor geklik langs mijn oren. Die zit goed vast en dat voel ik behoorlijk aan mijn hoofd. Ik kan echt niet meer bewegen.

Het apparaat wordt uitgeschoven en krijg een joekel van een ding boven mijn hoofd hangen. Helaas kan ik mezelf nu heel goed zien door het spiegelglas en ik schrik van mijn spiegelbeeld. Alleen bij mijn mond en ogen zijn gaten geknipt en de rest van mijn hoofd is bedekt met masker.

Ik kan wel janken als ik mezelf zo zie liggen, maar ook daar herpak ik mezelf en kijk ik naar de blauwe ‘hemel’ die achter het apparaat verschuild gaat. ‘Focus je op het goede Karlijn’ hoor ik mezelf zeggen. Er word wat aan de apparaten geschoven en gedaan en dan lopen de vrouwen weg om de bestraling te starten. Eerst nog een scan en daarna komt het piepgeluid die ik ken als bestralingsgeluid.

Helaas ben ik ook op dit gebied al ervaringsdeskundige en weet ik ondertussen hoe het een beetje werkt. Maar wennen doet het nooit. Ik lig doodstil voor een kwartier lang en dan komen de vrouwen het bed even verschuiven naar een andere positie. Daar begint het piepgeluid weer eventjes en dan is het helemaal klaar.

Liefdevol

Als eerst klikt de aardige vrouw mijn masker af en dat voelt als een hele opluchting. Ik zie in mijn spiegelbeeld dat de rondjes/gaatjes van het in mijn gezicht/huid staan gedrukt. Ik stel nog wat vragen en de aardige vrouw beantwoord ze allemaal heel netjes en neemt er de tijd voor.

Ik vertel tegen haar dat ik mijn spiegelbeeld wel akelig vond om te zien en dat kon ze goed begrijpen. Ze zei meteen dat ze dit ook eens met haar collega’s zou gaan bespreken of dit misschien in de toekomst anders kan. Ik voel me begrepen en ze zegt me als laatste nog dat ze er alles aan doen om het allemaal goed mogelijk voor me te doen.

Alweer voel ik een bepaalde trots dat ik in dit ziekenhuis behandeld word. Het is zo belachelijk klote om wat voor reden ik hier ben, maar ik word altijd zo menselijk en liefdevol behandeld daar.

Ik loop de deur uit en zie in de wachtkamer 2 grijze dakduiven zitten die waarschijnlijk dezelfde bestraling als ik gaan krijgen. Ik voel even een soort opstandigheid: ‘ja inderdaad ja, ook jonge mensen krijgen helaas deze behandeling’ en loop met die gedachten door naar de grote hal.

Bij de receptie wensen ze me een fijn weekend en buiten zit Mark op een bankje te wachten met een vers sapje en een heerlijke appelflap. Klaar is Kees! Weekend voor nu! Volgende week zien we we wel weer verder….