Blauw verdriet

Chantalle vertelt:

‘Stil maar lieffie’, ‘Stop maar met huilen’ of ‘het is al goed’.. 

Het zijn zinnetjes die je moeders, vaders, opa’s, oma’s zo vaak hoort zeggen zonder er echt bij stil te staan. Ik moet zeggen: ik gebruik ze soms ook wanneer mijn kinderen huilen of boos zijn. 

Maar recent heb ik mezelf de vraag gesteld: moeten we deze zinnetjes wel zeggen? Wat leren we onze kinderen daarmee? Waarom doen we dit?

Die vraag kwam bij mij op toen ik op vakantie was met mijn lieve mama en zusje. Ik zal het even inleiden, het was weer echt iets voor ons. Ik was net bevallen (jeeeej Mathis is geboren op 21-8), keizersnede alles, maar ik zag dat er in de week van 14 september knétter mooi weer aan zat te komen, ik voelde me goed, Mathis deed het goed, ik dus mijn moeder en zussen gecontact: zullen we spontaan volgende week met elkaar een aantal dagjes weg gaan? Nou moet je iets weten van mijn moeder. Als je die vraagt ga je mee op vakantie, dan is er maar één antwoord mogelijk: ‘Ik ga wel mee!’ Die vrouw wil namelijk, no exceptions, áltijd op vakantie. Mijn zusje dacht ook: TOP, wanneer gaan we!? Ik m’n twee jongens verrast toen ze uit school kwamen vrijdag: we gaan maandag op vakantie met oma en tante kaka! Nou… die hebben het hele weekend gestuiterd van plezier. Mathisje moest ook gewoon mee met z’n 3,5 week, die komt er vanzelf nog wel achter later wat een impulsieve mama hij soms heeft 😉 . 

En zo zaten we dus ineens vanaf 14 september met z’n 6en in een huisje op vakantiepark de Leistert in Roggel (ik weet het, het klinkt niet top maar dat was het écht wel ;-)). Ik kan niet anders zeggen, het was een magische week. Magische momenten tussen mijn jongens en hun tante kaka. Die voor die week even werd omgetoverd tot tante kip toen ze als een kip achter van plezier gillende jongens aanrende om het huisje. Magische momenten tussen tante kaka en kleine Mathis die volledig in vrede sliep op de borst van zijn liefdevolle tante. Magische momenten met de spelletjes aan tafel, denk aan: ‘steek je hand op als je net een scheetje hebt gelaten’ en andere hilarische vragen. Magische momenten tussen ons 3tjes als alle boys ’s avonds in rust waren en wij de mooiste gesprekken hadden met de nodige traantjes maar vooral heel veel liefde.

Een van de gesprekken ’s avonds ging over nuf en kinderen. Ze begon te vertellen dat ze met Mark samen weleens gefantaseerd heeft over hoe hun kindjes eruit zouden zien. Groene ogen, misschien wel de krulletjes van Mark, ze dacht dat het mooie kindjes zouden kunnen worden, no doubt about that. En welke namen ze ze zouden geven. Ze gaf aan dat ze echt wel dacht dat zij een goede moeder zou kunnen zijn. Nou twijfelde ik daar sowieso nooit aan maar ik hoop jullie na alle verhalen ook niet meer….. Het was zo’n gesprek waarbij je hart in 100.000 stukjes breekt. Want ja, je voort willen planten is zo’n oerbehoefte. En Karlijn weet gewoon dat haar dit nooit gegeven zal zijn en daar moet ze gewoon mee dealen. ‘Gewoon’…… doe het maar eens te midden van al het zwangeren- en kindergeluk om je heen. 

En toen kwam het…. Mijn hart brak dus in 100.000 stukjes en de tranen sprongen in mijn ogen, Karlijn’s hart lag al in 100.000 stukjes, mama’s hart is sowieso een grote puzzel, hoe die vrouw alle stukjes steeds nog terug weet te vinden… Maar toch…. In plaats van gewoon even KEIhard te janken met elkaar en al die stukjes daar te laten liggen probeerde ik nog wat vergoelijkende zinnetjes te zeggen en dat was echt totaal niet functioneel. 

Wetenschappers hebben zich erover gebogen en weten inmiddels: verdriet wordt gezien als het irritante, nare blauwe lid van de emotiefamilie (kijk maar eens naar de film ‘inside out’) en de natuurlijke neiging die mensen hebben is dat je opgevrolijkt moet worden, dat verdriet ‘gefixt’ moet worden. Ik zie dat inderdaad overal om me heen gebeuren en weet nu dat ik mezelf daar dus ook hartstikke schuldig aan maak. 

Maar verdriet heeft een functie is inmiddels duidelijk. Het zorgt ervoor dat je reflecteert op de situatie, dat je geen chronische stress opbouwt en dat je door te reflecteren op de situatie de motivatie vindt om deze te veranderen indien mogelijk. Daarnaast schijnt verdriet ook te leiden tot artistieke creativiteit. Nou dat kan ik zeker beamen als ik kijk naar alle mooie tekeningen en de mooie armbandjes van Karlijn. 

Ik knoop dit in mijn oren, ik heb ervan geleerd. Verdriet mag er zijn, moet er misschien zelfs zijn. 

De volgende keer laat ik dus Karlijns hart in 100.000 stukjes breken en de mijne met haar en huil ik mee. Of bied ik mijn schouder aan en zeg: ‘Wat is het toch ook ongelofelijk #*&$ (vul hier een zelf te kiezen naar woord in) en verdrietig wat jou allemaal overkomt’, ‘Ja, je zou een gewéldige mama zijn en ik vind het hartverscheurend dat je dit nooit mee zult kunnen maken’, ‘Ja, Jullie kindje zou prachtig zijn en daar bovenop ook geweldig lief en grappig met 2 van zulke ouders.’ Ik kan het verdriet niet wegnemen, ik wil het verdriet ook niet meer wegnemen, ik laat het er zijn en ben er voor je. En dat is wat ik mijn jongens ook ga leren: jullie verdriet (mits niet de godganse dag én werkelijk om elke scheet ;-p) en dat van anderen mag er zijn, ik ga het niet bagatelliseren maar ik ga jullie helpen erop te reflecteren en er misschien iets mee te doen als de situatie dat toelaat en anders is er altijd mijn schouder om even helemaal nat te huilen.

Liefs van je zus Tal