Chemo nummer 1

De keuze is gemaakt. Na lang wikken en wegen heb ik besloten om eerst chemotherapie te starten en me daarna te laten opereren. Zodra mijn keuze vast staat gaat het ineens heel snel. Een week later kan ik al starten met mijn eerste chemo. Ze laten er geen gras over groeien.

De eerste 4 chemo’s zijn zware varianten (voor de kenners: De AC kuur). De arts heeft me voorbereid op een pittig traject waarin ik steeds tussen de chemo’s door 3 weken ‘pauze’ heb om weer op te krabbelen. Deze 3 weken heeft mijn lijf nodig om weer aan te sterken. De eerste week worden alle snel delende cellen in je lichaam afgebroken en heb je dus een flinke klap te verwerken. De tweede week is je weerstand heel laag, voel je je nog niet optimaal maar begin je weer op te krabbelen. De derde week schijn je je weer goed te voelen. “Ieder lijf reageert er weer anders op”,  zegt de arts. Nou dat belooft wat! “Kom maar op!” Denk ik bij mezelf. Hoe sneller ik begin, hoe sneller ik hier vanaf ben!

Mijn moeder gaat de eerste chemobehandeling met me mee. Mijn lijf zit vol spanning, ik vind het doodeng. Met knikkende knieën loop ik naar het behandelcentrum waar ik mijn eerste chemo ga krijgen. Voor de ingang blijf ik even staan. Ik moet huilen. Ik wil niet en ik ben bang. Ik voel dat ik weg wil rennen maar ik weet dat dit helaas niet kan. Ik moet hier doorheen. “Je moet nu doorzetten Karlijn” hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. Ik droog mijn tranen af en loop als een stoere bikkel het behandelcentrum binnen. “Goedemorgen!”, zeg ik. De vrouw achter de balie brengt me naar Trudy. Trudy is mijn vaste verpleegkundige hier op de afdeling. Ik heb een plekje bij het raam bemachtigd. Ik ga zitten en voel dat ik weer moet huilen. Ik vind het zo spannend. Trudy ziet het gebeuren en stelt me gerust. Mam en ik houden elkaars handen vast en ze geeft me een knipoog. Zo eentje van: Het komt wel goed schatje, ik ben er voor je. Dat stelt me gerust.

Mijn grootste angst is mijn haren verliezen, iets wat bijna vanzelfsprekend bij het chemo-traject hoort. Ik vind het zo belangrijk om mijn haar te behouden. Als ik kaal ben voel ik me niet meer hetzelfde. Zonder haar ben ik iemand anders voor mijn gevoel. Ik heb dus gekozen om de Coldcap te gebruiken. Dit koude kappie moet ik tijdens de chemokuren op mijn hoofd dragen. Het wordt dan -6 op mijn hoofd en dat gaat het haarverlies tegen doordat er minder chemo bij je haarwortels komt. Je verliest nog wel haren maar minder. En hoe minder, hoe beter!

De Coldcap wordt geïnstalleerd en het infuus wordt geprikt in mijn arm. Ik krijg twee zakjes. In het eerste zakje zit een knalrood goedje. Dit goedje loopt zachtjes mijn arm, en dus mijn ader in. Ik voel de kou door mijn arm gaan. Ik vind het maar een raar gevoel. Trudy blijft erbij zitten, want bij dit zakje kunnen er soms complicaties optreden. We hebben leuke gesprekken en Trudy maakt me aan het lachen. Het voelt bijna gezellig om hier te zijn.

Het is tijd voor het 2^e zakje. Dit is een zakje met doorzichtig spul en gaat op het apparaat naar binnen. Druppeltje voor druppeltje stroomt het mijn lijf binnen. Hier voel ik vrij weinig van. Alleen krijg ik wat jeuk aan mijn neus. Tijdens mijn 2^ezakje krijg ik een lunch. Daarna moet ik nog even blijven zitten om nog 1,5 uur na te koelen met de Coldcap. Dit zodat je het beste effect hebt. Mama en ik doen wat spelletjes en puzzelen samen. Dan is het tijd om mijn bevroren hoofd te bevrijden. Dit voelt zo fijn. Ik mag naar huis. Met een bleek gezicht loop ik het ziekenhuis uit. Ik merk nu al dat de chemische stof begint te werken. Mama en ik rijden naar huis.

Thuis doe ik mijn chillpak aan en plof ik op de bank. Ik ben moe en wil graag slapen. ’s Avonds komen mijn zussen langs. Ik heb nog steeds een bleek gezicht maar ik voel me op zich wel goed.

De dagen daarna gaat het wat minder goed; Misselijk. Knoop in mijn maag. Nergens zin in. Starend naar de tv of slapend op de bank. Helemaal in mijn eigen wereld. Wachtend op een betere dag. Tjah… Deze dagen moeten er blijkbaar ook zijn. Hopelijk kan ik deze dagen gauw vergeten en komen ze nooit meer terug! Op dit soort dagen wil ik vluchten, rennen en wegwezen! Maar ik weet het… Dat gaat niet. Ik moet door. Met het idee dat dit gevoel nog minimaal 3x terug gaat komen. Ik hoop zo dat ik ergens de energie kan vinden om me hier doorheen te slaan.

Vrienden en vriendinnen komen in die eerste weken bij me langs. Met de ene ga ik wandelen, met de andere doe ik een spelletje en zo kom ik mijn dagen door. Vrienden, familie en lieve mensen om me heen maken mijn dag goed. Zij zijn in deze barre tijden echt mijn lichtpuntjes. Nieuwe energie haal ik hieruit en daardoor kan ik weer door met mijn strijd. Ik weet het nu nog meer zeker dan ooit; ik ben echt gezegend met een hele lieve club mensen om me heen!!