Door de wind, door de regen

Chantalle vertelt:

Maandagochtend 9 november. Mathis heeft het goed gedaan vannacht! Ik ben gisterenavond om 21.00 naar bed gegaan omdat m’n ogen na een dag verbouwingsdingen regelen, alleen zorgen voor de boys, want Ruud weer aan het klussen, en huishouden zo zwaar voelden als ons pas gearriveerde bad (200kg naar binnen gesjouwd vrijdag).

Boys worden om 06.00 wakker, Hidde is sinds een aantal dagen ineens bang in het donker (ik denk door die lieve goede vriend die weer het land in komt), Liam is in tranen omdat hij voor het ruilproject op school toch niet zijn knuffeltje (een van de werkelijk 1000) mee wil nemen. Ik zeg dat ze nog maar heel even moeten gaan spelen, het is nog heel vroeg.

Om 6.35 stormen ze onze kamer binnen en staan meteen lekker aan. Hidde pakt zijn zelfgemaakte riddermuts en zet hem eerst op als een soort mijter en doet een imitatie van Sinterklaas (‘Dag hoor…’ ), daarna is hij een ridder, en daarna een ridder die poept (alles komt bij ons thuis op dit moment uit bij poep en plas, maakt niet uit wat het begin was).

Daarna is er de chaos van de jongens op tijd klaarmaken voor school. ‘Liam, je hebt je trui verkeerd om aan, kom even’ (die jongen heeft een gave om werkelijk alles verkeerd om aan te doen, broeken, truien, schoenen, alles). ‘Hidde ga even je sokken en witte schoenen aantrekken, nee niet die blauwe, die zijn kapot.’ ’Wat voor fruit willen jullie mee en wat moet er op jullie boterhammen?’ Te midden van deze chaos voel ik ineens een soort zwaarte in mijn borst zakken. Een verdriet wat omhoog geperst wordt. Ik had allerlei plannen voor het window waarin de jongens naar school zijn vandaag maar ik weet: dat moet wijken. Ik moet even gaan luisteren wat er daar zit.

Ik geef de jongens allebei een kus en wens ze veel plezier op school. Ruud brengt ze vanochtend. Ik loop met een slapende Mathis naar boven en leg hem in zijn co-sleeper naast mijn bed. Ik zet Miss Montreal, ‘door de wind’ op en direct komen de tranen. Nuf stuurde ons dit nummer afgelopen zondagavond toen zij even een emo-avondje had voor de start van haar nieuwe week. En nu kickt hij even keihard in bij mij….

Ik zie je voor me
Met m’n ogen dicht
Ik kan je voelen
Met m’n hart op slot
Ik hoor je praten
Maar je bent er niet
Nee….Je bent er niet…

En ik voel me verloren
Als ik jou moet verliezen
En je mag nog niet sterven
Want ik kan je niet missen
Ik kan je niet missen…

Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou
Ben ik nooit alleen

De afgelopen weken zijn op z’n zachtst gezegd erg bewogen geweest… 7 oktober kwam het nieuws dat er ook uitzaaiingen in de hersenen van Karlijn zitten. Onze wereld stortte weer even in zoals dat helaas al té vaak is gebeurd.

9 oktober volgde een gesprek met neuroloog en oncoloog over welke stappen er nu zouden volgen. Ik wilde perse meeluisteren bij dit gesprek dus ik zat om 12 uur klaar met Mathis naast me op het voedingskussen, net klaar met voeden, om in te bellen. De artsen keken zorgelijk zeiden mama en Karlijn. Er moest die dag een punctie worden gedaan in het hersenvocht want als het daar in zat waren de mogelijkheden voor behandeling erg beperkt. Onze wereld stortte weer in.

Ik nog steeds midden in de verbouwing en, leuke speling van het lot, wij hadden 2 klus weekenden met familie en vrienden staan op 10&11 en 17&18 oktober om ons hele huis te schilderen. Dus ik met kwast in mijn hand, tussendoor kolvend voor Mathis, dit nieuws ‘verwerken’..

Na het klussen overdag belde ik ’s avonds Karlijn: hoe was vandaag? Hoe voel je je? Waar denk je aan? En toen werd het spannend.. op 10 oktober liet ze even haar koppie hangen. Ze had naar haar spullen gekeken en gedacht: wat gaan ze hier eigenlijk mee doen? Moet ik ze vast opruimen of laat ik dat voor hen? En toen moest ik heel hard huilen… ‘Ik kan niet zonder je nuffie… weet écht niet hoe ik dat moet doen!’ ‘Dat weet je wel tal.. zei ze.’ ‘Jij kunt dit.’
‘Ik vind het ook zo erg voor jullie’ zei ze, ‘Ik voel straks niks meer, denk ik, maar jullie moeten door zonder mij…’ Ineens leek het zo dichtbij en dat was ZO eng!

Het ging steeds slechter met haar. Ze had vreselijke hoofdpijn en ze klonk ook vreselijk beroerd aan de telefoon. Zondagochtend werd ik, met witte handen van de latex, weer gebeld door Mark: ‘tal ze is echt heel beroerd. Ze heeft nu ook gebraakt en kan echt niet overeind van de hoofdpijn, wat denk jij?’ Bellen met het AvL zei ik! Uiteindelijk heeft die bikkel nog 2 dagen thuis met pijn liggen hopen dat het beter zou gaan maar toen toch maar een opname.

En toen klaarde de lucht weer een beetje.. We hoorden dat het niet in het hersenvocht zit en er zijn dus nog opties voor behandeling! Karlijn had geen hoofdpijn meer en ging weer shoppen om nog even een panterblouse te kopen (had ze die niet al drie?) en super hippe nieuwe laarsjes.. She is back!!

En uiteraard komt er dan na deze storm weer een emo-moment als ze midden in haar bestraling zit en ze weet dat ze volgende week ook gaat starten met de chemo via het infuus… Ik vind het ongelofelijk hoe ze het allemaal doet en zich iedere keer weer bij elkaar raapt!
En nu is er blijkbaar bij mij ook even een naschok van deze aardbeving en moet ik alles ook weer even verwerken.

Maar vorige week kwamen nuf en Mark, de dag na haar eerste bestraling, even langs om de boerderij te bekijken. Geschilderd en al want dat hadden ze natuurlijk nog niet gezien! En en passant neemt ze dan cadeautjes voor de boys mee (een soort pratende robotbeer, thanks nuf ;-p), een pauwenverenpen voor mij omdat ze zo trots op me is en een lekkere chocoladereep (she knows wat I like…). Ik kijk naar haar en dan geniet ik zo intens. Mijn zusje…. Zoveel trots en zoveel liefde, dat is met geen pauwenverenpen te beschrijven, en ik geniet van elk moment met haar want ze is nu nog hier en door haar…. ben ik nooit alleen…

Liefs, je zus Tal