Een dag langs de zijlijn

Chantalle vertelt:

Dinsdag 14 juli, je staat al op met een knoop in je maag. Mijn zussie moet vandaag weer een loodzware dag tegemoet. Een bestraling van de uitzaaiingen op haar mooie hoofdje die haar 2 kale plekken hebben bezorgd. Een bestraling niet om haar beter te maken maar alleen om te zorgen dat de plekken niet groter worden. Daarna een leverbiopt om te kijken welke opties voor therapie er nog zijn. In het slechtste geval is er alleen nog chemo via het infuus. In het beste geval zitten hier nog 2 opties voor.

Als ik het opschrijf lijkt het wel een zeldzame patiënt uit mijn werk als huisarts. Vrouw van 30 jaar met uitgezaaide borstkanker die steeds verder opschuift in het traject en er blijft steeds minder over. Maar voor mij is dit alles behalve een patiënt. Dit is mijn lieve, kleine zusje. Tante kaka voor mijn 2 lieve jongens en de derde jongen in mijn buikje die ongetwijfeld net zo gek op zijn tante gaat zijn als die andere 2. Voor mij is dit mijn soulmatey waarmee ik alles deel.

Midden in het leven sta ik. 32,5 week zwanger van mijn 3e kindje, een boerderij aan het verbouwen, werken als huisarts. Geleefd word ik dus ook. Huidige ochtend was er een waarbij een van de 2 boys om 6.45 aan ons bedje stond om te vragen wat zijn dag vandaag ging brengen. Vandaag naar de vakantie BSO. Dat vindt hij heel spannend want dat is voor het eerst. Ontbijten, aankleden, tandenpoetsen, haartjes doen, brood smeren en ondertussen steeds hem begeleiden dat het vandaag een sport en spel dag zal worden en daar houdt hij heel erg van. Heel even voor de t.v. zetten zodat ik een steunend appje kan sturen naar mijn zusje in alle rust.

Lieve nufke, vandaag weer een loodzware dag op het programma. Een dag waarop je je echt weer even patient voelt. Waarop je even niet kunt leven maar moet ondergaan. Zo vreselijk dat je dit allemaal moet doen. Zoals je zelf zegt: ‘je hebt geen keuze’ maar dat is zo oneerlijk, pijnlijk en verschrikkelijk. Het enige wat je kunt doen is voor jezelf zorgen waar je kunt en vertrouwen op de kundigheid van het AvL. Hopelijk kun je goed wat rustgevende middeltjes nemen en valt het nu eens een keertje allemaal mee voor je. Ik brand een kaarsje hier voor jou en duim voor je. Ik stuur je al mijn liefde toe en weet dat ik heel veel aan je denk vandaag. Als je de mogelijkheid hebt laatje dan weten hoe het gegaan is? Hou van je, eindeloos mijn lieve Elsa.

Ik voel de tranen branden achter mijn ogen. Ik vind het ZO erg voor haar dat ze dit allemaal moet ondergaan. Maar ik moet onderweg naar de BSO. Eenmaal daar kruipt Hidde kruipt achter mijn rug en wil echt niet. ‘Ik wil bij jou blijven mama’, ‘ik ga je zo missen’. Ik kniel naast hem neer (voor zover dat nog gaat met mijn énorme buik overigens ;-)) en geef hem een dikke knuffel. De juffrouw komt aanlopen en vraagt naar hun namen, ze zeggen beide niks en daar maakt ze een grapje over. Gelukkig, een hele lieve juf! Kennen jullie juffrouw die en die en meneer zus? Die zijn ook altijd bij jullie he en vandaag ook hier! En we hebben allemaal hetzelfde speelgoed als in Den Dungen. Kom maar eens lekker kijken. Ze geven me nog een kus en lopen mee en zeggen dan wel hun naam. Nog een keer omdraaien en een zwaai en weg zijn ze. Met een zwaar moederhart loop ik terug naar de auto.

Op weg naar de Praxis, daar lak voor de deuren boven, beits voor de balken, loodvrije menie (ja… ik had ook géén idee wat dat nou weer was maar heb ’t toch gevonden) en wat kwasten kopen. Naar huis. Stucadoor en loodgieter volop aan het werk in de boerderij. Ik duik ons bijgebouw in.
En dan kan ik even toegeven. Ik verontschuldig me naar het kleine mannetje in mijn buik. Leg hem uit dat mama soms even verdrietig is en dat ik hem, als de tijd daar rijp voor is, zal uitleggen waarom. En dan komen de tranen, in overvloed…. De huidige therapie van onze lieve nuf is aan het einde. Er moet weer geswitcht gaan worden. En dat betekent hoe je het ook wendt of keert een stapje dichter naar het einde. En dat doet ZO zeer. Ik wil haar gewoon écht niet kwijt… Weet soms niet hoe ik dat zou moeten doen. Zonder haar grapjes, haar wijze woorden, haar onvoorwaardelijke liefde voor mij en mijn jongens, haar goede smaak en tips daarbij (voor kleding, interieur, sieraden of ander advies kun je altijd bij nuf terecht, dat jullie het maar weten) en gewoon… mijn zusje…
Ik huil heel hard en heel diep. Ik luister naar een nummer wat zij me gestuurd heeft uit Frozen 2 nadat ze die film had gezien in haar eentje: ‘doe wat het beste is’. Ik luister naar haar begeleidende berichtje hierbij. Dat ze hoopt dat dit nummer mij kracht geeft als het moment daar is. Diepe pijn, wat hou ik toch van haar!

Ik leef, ik geniet, ik lach, ik word geleefd, ik moeder, ik zus, ik dochter, ik dokter, ik verbouw, maar vandaag even niet. Vandaag neem ik de tijd om even naar mijn verdriet te gaan en het te doorleven. Ik weet inmiddels na het verlies van papa dat dat uiteindelijk helpt.
Daarna app ik Karlijn dat we echt even wat leuke dingen op de planning moeten zetten! Een aantal data waarop we lekker leuke dingen kunnen doen. Samen met de boys op pad, met z’n 2en lekker weg. Want ze is er nu nog. En dat beLEVEN we ten volste!

Liefs van je zus Tal