Waar moet ik toch beginnen?
12 december 2020
Nu wij niet meer praten…
24 februari 2021
Chantalle vertelt:
Nu 5 weken geleden blies jij jouw laatste adem uit. Het voelt als de dag van gisteren en het voelt maanden geleden. Tegelijkertijd.
Alles voelt nog steeds gek. Opstaan is niet meer hetzelfde, naar bed gaan niet, boodschappen doen niet. Alles is anders… De wereld is anders.
Ik begeef me tussen ongeloof en verdriet. Ongeloof en boosheid. Ongeloof en apathie.
En heel soms is er een heel klein stukje integratie. Oké… dit is dus mijn leven nu?! Als een soort Bambi op het ijs zet ik hele kleine, voorzichtige stapjes en kijk ik hoe ik kan lopen zonder jou in dit leven naast me.
Jouw laatste weken waren heel intens. Je verslechterde eigenlijk met de dag.
Begin december werd het zuurstofslangetje nodig. De rolstoel werd buitenshuis nodig. De rolstoel werd binnenshuis nodig. En toen kon je met kerstavond nauwelijks meer van rolstoel naar bank overstappen. Je schoot vol toen je de jongens zag aankomen die avond. Ik wist: dit is niet goed…
Je gaf ze jouw tijgerknuffel die je van mams had gehad met Sinterklaas als symbool voor jouw strijd. ‘Die mogen jullie wel hebben.’ Ik wist: dit is niet goed.
1e kerstdag wilde je zo graag met ons allemaal doorbrengen. Met alle kracht in je tutte je jezelf op ’s ochtends. Man, het was zo pijnlijk en ontroerend tegelijk om jou met je glitter-oorbellen en -schoenen aan te zien komen rijden in de rolstoel. Mijn ongelofelijk knappe zussie ineens met zo’n spits snoetje en bleek gezichtje.
De jongens verdroeg je nauwelijks meer. Ik ging maar buiten verstoppertje met ze spelen om ze weg te houden van jou. Ik keek van buiten steeds naar het raam van mams appartement waar jij in je rolstoel voor zat en wist: dit is niet goed.
Toen ik je in je rolstoel terugreed naar de auto zei je: ‘ik heb veel ingeleverd he tal?’ Ik bukte, pakte je handen vast en zei: ‘ja lieffie, ik vind het zo erg voor je.’ We huilden samen.
Je raakte in paniek bij het in de auto stappen omdat je nauwelijks meer lucht kreeg. Mark bleef heel rustig en begeleidde je naar binnen. Jouw engel, altijd aan je zijde. Rolstoel in de auto en hij reed weg. Ik keek jullie na zover als ik kon. Ik hoop dat je me nog zag staan.
2e kerstdag werd je opgehaald met de ambulance want je was té benauwd. Je hartslag was 140 en de ambulance-broeders maakten zich zorgen. We waren allemaal bij je. Het was zo hartverscheurend. In een hoop van die appartementen wonen oudere mensen en jij als 30 jarige vrouw werd op 2e kerstdag opgehaald met de ambulance en met sirenes naar Amsterdam gereden…
Je hield hoop. ’s Avonds werd er gesproken over palliatieve sedatie of toch nog een punctie van het vocht achter je longen om te kijken of het nog resultaat had. Jij wilde het laatste en ging de nacht weer in. De volgende morgen voelde je je iets beter en je zei tegen de dienstdoende oncoloog dat je het verder wel met je eigen oncoloog zou bespreken maandag. Je klampte je aan haar vast, vast aan het leven.
Om 14.00 ging mijn telefoon. Je stemmetje heel broos en klein: ‘Tal, ik ga stoppen. Het is goed geweest. Ik kan niet meer. Het window tot morgenochtend lijkt zo lang, ik weet niet hoe ik dat ooit door moet komen.’ Ik was een kerststallenroute aan het lopen door ons dorp met mijn 4 mannen. Tijdens het lopen stond mijn wereld stil. Dit was het dan… Het moment waarvan ik echt nóóit had gehoopt dat ie zou komen. Ik schoot uiteraard vol maar zei door mijn tranen heen: ‘lieverd, het meest liefdevolle wat we voor je kunnen doen op dit moment is je laten gaan lieve schat. Ook al vind ik het het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.’ We huilden samen weer.
Ze zouden een morfinepop gaan starten. Ik vroeg of je dan wel naar huis mocht want dan konden wij in ieder geval ook bij je zijn. Door corona mocht dat niet in het ziekenhuis. Een uurtje later werd ons verteld dat naar huis gaan niet ging lukken op zondag, maar dat we bij uitzondering naar het ziekenhuis mochten komen. Mams, lein en ik.
Het werd een magische avond. Jij als een soort ‘stamoudste’ zittend in het midden op je ziekenhuisbed met ons allemaal om je heen. We hielden je handen vast, benen vast, alles hielden we vast om maar zo dicht mogelijk bij je te zijn. Jij zat rustig met je oogjes dicht en had voor iedereen wijze woorden. Je vroeg iedereen zijn mooiste herinnering aan jou te geven en deed dat andersom ook. Je ging ver terug, voor Lein en mij helemaal naar je kindertijd. Mams zei je dat je niet één herinnering kon kiezen, maar gewoon het feit dat ze er áltijd was. Dat ze als een moeder leeuwin voor je stond waar ze kon. Dat je blij was dat je haar als moeder mocht hebben.
Mark zei je dat het feit dat hij écht met JOU wilde trouwen het mooiste was wat hij ooit heeft gedaan. De herinnering was dus het aanzoek, maar meer de betekenis ervan, want de vorm vond je niet geweldig zei je. Je was nog steeds óngelofelijk grappig en knetter direct. Precies zoals we je allemaal het liefste hebben!
Je liet ons beloven dat we altijd contact blijven houden met Mark. Je liet Mark beloven dat hij zo voluit blijft leven zoals hij nu doet. Je zei dat we wel gewoon kerst moesten blijven vieren en niet elk jaar moeten gaan zitten sippen. Want je vond het verschrikkelijk dat je het ons aandeed om in deze tijd te gaan. Dat we voluit moesten leven want het leven is zo mooi. En je weet nooit wanneer het jouw tijd is.
Ik vroeg je: ‘heb je nog wensen lieve nuf?’ Er kwam een traantje.. ‘Dat ik nooit vergeten word.’ We konden ons allemaal niet voorstellen hoe je dat kon denken. Onze wijze, dappere, krachtige, mooie, lieve tijger. Je bent zo eindeloos belangrijk voor ons allemaal en dat zal je écht altijd blijven.
‘En heb je nog wensen voor dit laatste stukje?’ Vroeg ik. ‘Dat ik niet te lang hoef te lijden’ zei je heel gedecideerd. Daar zorgen we voor zei ik.
Je werd moe zagen we. Lein vroeg of dit het einde was? ‘Nee hoor’ zei je. ‘Zo kan ik nog wel een paar avondjes door, dit is veel te gezellig.’ We lachten door onze tranen heen en gaven je allemaal hele dikke knuffels en lieten jou en Mark alleen in jullie koppelbed. Jullie vielen hand in hand in slaap.
Om 03.00 werd je heel onrustig vertelde Mark achteraf. Je was enorm benauwd. De artsen kwamen. Je zuurstofspanning in je bloed was 73% (normaal 98%) en je bloeddruk niet te meten, zo laag. Je kreeg extra zuurstof en een slaapmiddel en vroeg steeds aan Mark ‘waar ben ik? Waar ben ik?’ Je was al aan het vertrekken…
De zaalarts zei tegen Mark dat je misschien niet meer wakker zou worden. Mark deed nog steeds rustig naar jou, maar was van binnen erg angstig. Wat nou als je zou inslapen en hij het niet mee zou maken omdat hij sliep? Moest hij ons nou bellen of niet? Hij lag naast je, dacht dat je sliep en zei tegen je hoe dankbaar hij was voor de tijd samen. Dat je zijn grote liefde bent en hem zoveel gegeven hebt. Hij dacht dat je het niet hoorde maar jij zette heel bewust je zuurstofmasker af, keek hem aan en zei: ‘je weet toch wel hoeveel ik van je hou?? Voor altijd.’ Jullie spreuk: me quedaré contigo, ik blijf altijd bij je.
Om 07.00 belde Mark. Je was toch wakker geworden en mega onrustig. De artsen wilden je definitief in slaap gaan brengen want dit was niet te doen. ‘Kom maar naar Amsterdam tal maar ik weet niet of je haar nog wakker ziet, ik durf je mams niet te bellen met dit nieuws.’ Mijn hart direct in mijn keel. Ik zei dat hij zich maar op jou moest richten en je hele dikke kussen van ons moest geven. Ik trok snel iets aan, haalde mams op en we vlogen laag naar Amsterdam. Lein was er ondertussen al want die vertrok vanuit Utrecht. Je zag haar en was erg blij om haar te zien. ‘Mams en tal zijn ook onderweg, hou je dat nog vol?’ Vroeg Lein. ‘Ik hou zoveel van jullie’ zei je.
Mams en ik renden om 09.00 de kamer binnen, die stond inmiddels vol met artsen en verpleegkundigen want je was zo onrustig. Mark zei: ‘daar zijn tal en je mams.’ Je deed nog één keer je ogen open en kon alleen maar zeggen, helemaal in de war: ‘Ik weet niet hoe ik dit moet doen? Ik weet niet hoe dit moet?’ Ik sprong op het bed naast je en zei: ‘komt goed lieve schat, wij zijn allemaal bij je en begeleiden je. Ga maar rustig. Doe je ogen maar dicht.’ Nog geen minuut later was je in een diepe slaap.
Rudy en Laurens mochten ook komen. Het was het allerlaatste stukje. Om 10.00 kwam Ruud en om 10.45 kwam Laurens. En ineens.. om 10.55 ofzo zag ik je ogen naar boven gericht open gaan en veranderde je ademhaling. Dit is het allerlaatste stukje wisten we van pap. We gingen allemaal heel dicht om je heen staan. We streelden je wangen, handen, knuffelden je en zeiden: ‘We zijn je zo dankbaar schat. Daar ga je. We houden van je. Je blijft altijd bij ons. We nemen je overal mee naartoe.’ En daar ging je….
Liefs je zus, Tal
60 Comments
♥️
Bijzonder om te lezen terwijl ik jullie niet persoonlijk ken. Ik denk dat ze veel steun aan jullie had en aan hoe jullie haar lieten gaan. Jullie zijn allemaal tijgers!
Vergeten zal ik je nooit mooie Karlijn.. de prachtige en krachtige vrouw die je was met zoveel positiviteit ♡ Maak ze gek daarboven ♡
❤️Heel mooi geschreven
Heftig💛 en zo mooi geschreven Tal, dankjewel om dit te delen. Vergeten nooit, ze is een ster geworden op mijn verjaardag 💫
Dikke knuffel 💛
Lieve Tal, zo mooi en knap van je verwoord❤ Tranen in de ogen.
Wauw wat mooi geschreven. Zo raak, zo intens, zo verdrietig en tegelijkertijd ook heel bijzonder. Zoals velen al reageren; de liefde in jullie gezin is ongekend en zó puur en warm! Karlijn was een echte vechter en zó te lezen zelfs nog tot de laatste dagen. Prachtig dat jullie allemaal bij haar konden zijn. En nee we zullen haar nooit vergeten!
Ik zal nooit vergeten hoe Karlijn bij mij in de beeldende therapie kwam, altijd open, altijd helemaal klaar voor een nieuwe stap in proces. Zó fijn om mee te werken! Iedere sessie voelde weer als drie in één omdat Karlijn zich zo gaf. Heel mooi ook hoe ze thuis het tekenen met pastel oppakte om zich te uiten! Ik herinner me de keer dat ze vertelde Mark ontmoet te hebben, maar er eigenlijk niet helemaal in durfde te geloven. “Wie wil er nu iemand die ziek is?” Ik was zó blij te zien en volgen op Instagram hoe het vervolgens allemaal gegaan is! Groot respect voor Mark, voor jullie als gezin en voor Karlijn en de libelle in de hemel!
Heel veel sterkte met het verlies
Warme groet!
Ach lieve leuke grappige Karlijn. De tranen biggelen over mijn wangen, nu ik dit lees. We zaten samen op het ROC om in de gehandicaptenzorg te gaan werken. Jij één van de de jongsten uit onze klas, ik één van de oudsten. Een opleiding waar we tijdens intervisie veel van onszelf lieten zien. Zo dapper, zo vol leven. Ik wens jullie heel veel sterkte met dit enorme verlies. Liefs Karin
Brok in mijn keel. Tranen. Om Karlijn die ik nooit persoonlijk heb gekend maar wat bijna zo voelde door alle persoonlijke verhalen. Grappige, eerlijke, verdrietige en vrolijke verhalen. Maar de basis was altijd liefde. En die voel ik ook door dit verhaal. Wat prachtig geschreven maar wat een pijn en verdriet.
Ik ben blij dat ik bij Karlijn nog een armbandje en tas heb besteld met een libelle. Hierdoor zal ik aan haar blijven denken. Ik weet zeker dat ze zoveel mensen heeft geraakt waardoor ze nooit vergeten zal worden.
Heel veel kracht en liefde voor iedereen om haar heen. ❤️
❤️❤️
Pfff wat mooi en verdrietig tegelijk.
Wat een ontzettend heftig verhaal, maar erg mooi geschreven Chantalle.. Ik heb diepe bewondering voor jullie allemaal. Hier straalt pure liefde uit. Heel veel sterkte. Die dappere tijger blijft voor altijd in onze gedachten♥️♥️
Prachtig geschreven Chantalle, ik voel de liefde tussen jullie zussen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Tranen over mijn wangen! Wat is dit intens. Denk aan jullie! Jullie zijn kanjers!
Het is zo waar wat je schrijft lieve Tal: ontheemd zijn we ! Met geen pen te beschrijven!
Zo n diepe diepe pijn te zijn zonder Nuffie !
Eindeloze liefde ….prachtig beschreven !
❤️
💛💛💛 tranen met tuiten. Jullie liefde is er 1 uit miljoenen!!
♥️♥️♥️♥️
Net als Anne ook hier de tranen over m’n wangen. Voor het ongeloof, het verdriet en het gemis dat er nu is. Lieve Chantalle, Rudy, Marjolein, Laurens en Francien: ook voor jullie een hele dikke knuffel. Ik hoop dat jullie je gesterkt voelen in het idee dat er zoveel mensen zijn die Karlijn nooit zullen vergeten. Jullie hebben allemaal een plekje in m’n hart genomen na vorig jaar. En dat wordt nooit vergeten. ❤️
Liefs,
Kaylee
Heftig ,verdrietig ,zwaar, maar ook een mooi en waardevol afscheid van jullie tijger 🐯.
Respect ❤️ Voor jullie ❤️
Wat prachtig geschreven. Zo intens. Heel veel respect voor jullie, wat een liefde.. ❤️
Wat een prachtige woorden voor een verdriet en gemis dat zo groot is dat het eigenlijk niet in woorden te vangen is. Alle liefde en lichtpuntjes voor jullie.
❤️❤️
Met tranen in mijn ogen lees ik dit stukje. Prachtige woorden en wat intens moet dit zijn geweest voor jullie allemaal. Wat mooi, hoe verwoord je dit anders, dat jullie nog bij haar konden zijn tot haar laatste minuut. Veel sterkte en kracht ❤️
♥️♥️♥️
Wat mooi zo samen! Maar ook zo verdrietig., prachtig geschreven. Sterkte voor jullie allemaal
Wat bijzonder dat je dit deelt ❤️ Jouw woorden zijn hartverscheurend en mooi tegelijk. Veel liefs voor jullie.
Wat knap dat je dit zo mooi hebt kunnen en willen opschrijven. Sterkte .❤
Pff, zo heftig, met tranen in mijn ogen het verschrikkelijke verdriet van jullie voelend.
Wat een kanjer was jullie zus en dochter.
Diep respect voor jullie prachtige familieband ik hoop dat jullie daar alle kracht en liefde uit mogen halen om dit verschrikkelijke verlies te kunnen dragen!
Een hele dikke 💋
Wauw, Chantalle. Wat ontzettend prachtig geschreven. Heel heftig om te lezen hoe jullie de laatste dagen, voor Karlijns overlijden, samen beleefd hebben. Brok in mijn keel. Sterkte! Ik weet zeker dat ze vanaf boven zo trots op jullie neer kijkt. Dikke knuffels van mij voor jullie.
Prachtig geschreven❤ Karlijn zal nóóit vergeten worden. Veel liefs 💋
Verdrietig zoals het allemaal gegaan is, maar bijzonder mooi geschreven en dit te delen.
Jullie hebben Karlijn liefdevol omringd tot het allerlaatste en het moeilijkste in
je leven moeten meemaken.
Ik hoop dat jullie de kracht en de moed met elkaar kunnen vinden om dit grote verdriet met elkaar te dragen.
Heel veel sterkte !!!
Theo Schaefers
Wat intens verdrietig maar tegelijkertijd ook weer ontzettend mooi hoe jullie haar met zoveel liefde hebben kunnen begeleiden tot het einde. We zullen haar nooit vergeten!
💛
Zo bijzonder, jullie hechte familieband en liefde voor elkaar is ontroerend ❤️ Sterkte!
Lieve allemaal, een brok in mijn keel. Een traan over mijn wang. Wat een liefde. Wat een verdriet. Wat een gemis. Van jullie prachtige knappe zus, dochter, vrouw, tante en vriendin.
Wat een topper. Wat zal ze een leegte achter laten. Prachtig geschreven. Dapper mooi mens.
Op mijn verjaardag is ze een ster geworden, een stralende ster 🌟, ik zal elk jaar op mijn verjaardag op haar proosten.
Ik wens jullie alle kracht toe, met veel dierbare herinneringen. Mooie momenten. Niemand pakt ze ooit nog van jullie af en hebben een dikke gouden rand.
Sterkte met dit grote gemis.
Nog steeds zo onwerkelijk.
Xxx
Hoe mooi om te weten hoe karlijn is vertrokken , erg ontroerd weer , maar dat mag ,dat is ze waard en wat houdt mams twee mooie meiden over ,t gaat jullie lukken ( met Karlijn for ever in je hart) en in het mijne.
❤️
Lieve Tal, zo mooi en knap van je verwoord❤ Tranen in de ogen.
Lieve lieve Tal, dikke tranen biggelen over mijn wangen, maar ik realiseer mij dat dit slechts een druppel is bij de zee van emoties die jij de afgelopen weken en maanden (eigenlijk jaren) hebt ervaren. Lieve schat, ik vind het nog steeds niet te bevatten dat jouw lieve, kleine, dappere zusje er niet meer is. Ik zou willen dat ik een beetje van jouw pijn en verdriet kan wegnemen… lieverd, ik wens je alle kracht in dit proces en dat je (Bambi)stapje voor stapje dit een plekje kunt geven in jouw grote hart. Dikke knuffel Sher
Tranen!
Je hebt het prachtig geschreven. Ik voel de trots, het verdriet, de onmacht.. maar bovenal de liefde! heel veel sterkte met dit grote verlies.
Ik wens jullie sterkte voor nu en in de toekomst❤️…
Wat een mooie liefde tussen jullie allemaal. Dat zal jullie blijven verbinden❤️
Lieve allemaal,
Zo mooi, met intens veel liefde geschreven. De laatste reis van jullie lieve, mooie Karlijn. Altijd elkaar met zoveel liefde omringd. Zo mooi en bijzonder. Heel veel liefde met Karlijn altijd bij jullie.
Dikke knuffel uit Friesland paps en mams van Sanne
Tranen vloeien
Ik ken jullie , de dierbare van Karlijn niet..
Maar dat er een stukje van jullie hart in de hemel is snap ik enorm
Wat een mooie , pure , lieve meid is Karlijn..
Lieve nabestaande alle kracht voor jullie
❤
Brok in m’n keel.. Wat heb je dit mooi geschreven! Wat een kracht en liefde tussen jullie allemaal, dat voel je❤! Heel veel sterkte! Liefs xx
Dikke tranen hier, ik kende Karlijn alleen via Insta maar wat heeft ze een indruk achter gelaten en zelfs ik zal haar nooit vergeten.
Heel veel sterkte voor iedereen die haar lief heeft..
Liefs, Debbie X
Wat heb je dit mooi geschreven , zo intens en met zoveel liefde .Ik wens jullie heel veel sterkte toe , Karlijn was zo een mooi en lieve en sterke vrouw . ✨❤️
Ontroerend, kwetsbaar, intiem, hartverscheurend, liefdevol. Álles raakt. Tranen de vrije loop. Vereerd dat we als lezers getuige mogen zijn van deze kwetsbaarheid en liefde. Een diepe buiging voor deze verwoording.
Alle liefs,
Moniek
Wat onbeschrijfelijk verdrietig en zo mooi heb je het kunnen beschrijven.. een brok in mijn keel. Wat een liefde hebben jullie voor je zusje, vrouw en kind. Heel mooi om daar een stukje van mee te kunnen lezen.
Tranen over mijn wangen, zó bijzonder mooi geschreven.
Wat ontzettend verdrietig, maar wat een liefde tussen jullie. Jullie hebben haar het àllermooiste afscheid gegeven zo te lezen ♥️♥️♥️
💖
Liefde draagt. Onbeschrijflijk mooi. I love you. ❤️
Prachtig geschreven lieve Tal! Tranen over mijn wangen. Jullie hebben gezamenlijk alles uit het leven met Karlijn gehaald. En uiteindelijk het onvermijdelijke afscheid gedeeld, vol liefde en laatste, waardevolle herinneringen.
Sterkte en blijf dit opschrijven. Het helpt jou persoonlijk ook in de verwerking van dit vreselijke verlies.
Liefs!
Wat heb je dit prachtig geschreven.
Wat een verdriet voor jullie maar wat hadden jullie een geluk met elkaar.
Zo veel liefde.
Heel veel sterkte voor jullie en blijf schrijven.
Dikke knuffel.
Zo ontzettend heftig maar oh zo mooi geschreven Chantalle, tranen over m’n wangen. Dikke knuffel voor jullie allemaal 💫❤️💋
Sjee Chantalle,wat mooi geschreven ,kippenvel,tranen …..zooooo bijzonder om “mee te beleven” hoe “Karlijns laatste uren” waren ….indrukwekkend !!
Wat ‘n liefde!! ÉN ‘n schrijverstalent!!
Jullie liefde voor elkaar straalt er vanaf.
Karlijn en jouw vader zullen supertrots op jou zijn !!
Zoooo veel liefde ,zoooo’n groot gemis ….heel veel sterkte en kracht!!
Als iets liefs je verlaat
Blijft nog altijd de liefde
Lieve groet Annelies
lieve allemaal ,wat is ze toch een kanjer /tijger ,
Met tranen gelezen wat mooi verwoord De liefde straalt door elke zin
Wat zijn je toch een prachtig gezin
Heel veel sterkte allemaal
Ik zal mij libelle bedel voor altijd dragen xx
Beste Chantalle,
Wat moedig, hoe je dit hebt op kunnen schrijven..
Tranen springen me in de ogen..
Karlijn vertelde me op de werkvloer geregeld heel trots over haar zussen, en ook over haar tweeling neefjes. (Mijn zoontje is rond dezelfde tijd geboren, weet ik nog goed..)
Het is voor mij allemaal heel “nieuw”, omdat ik het gek genoeg vanavond pas las “toevallig op insta,” dat Karlijn er hier niet meer is.
Wat heb ik genoten van de humor die we op de werkvloer met elkaar hadden, ik probeerde dan “een Brabo” na te doen en hierdoor lag Karlijn dan weer dubbel 🙂
Veel liefde, warmte en sterkte aan familie en echtgenoot.
En lieve Karlijn, bedankt voor wie je was..je vrolijkheid, levensenergie, danspasjes van Kizumba die je showde en je luisterend oor toen ik slecht ging.
Rust zacht.
Joram.
Ik zag de post op LinkedIn waardoor ik doorgeklikt heb naar dit artikel en ik moet zeggen dat ik echt geraakt ben door dit verhaal. Ik heb alles heel graag gelezen en was oprecht geëmotioneerd. Ik ken niemand van jullie persoonlijk, maar de boodschap die jullie delen is erg mooi. Ik wens jullie veel sterkte toe…
Lieve groetjes,
Elien
Hetzelfde geldt voor mij: via een post op LinkedIn kwam op op e-nuf terecht. Wat ontzettend verdrietig en bijzonder tegelijk. Mooie verhalen, prachtig uit het hart geschreven. Veel sterkte voor jullie allemaal. Liefs, Mijke