FIVE

Zo, dat is een tijdje geleden. Ik merkte dat ik even niet meer in de schrijfsferen was. Ik had even geen puf, of misschien even geen zin om mijn verhalen op papier terug te lezen. 

Maar daar ben ik weer!
Als ik eerlijk ben, heb ik het afgelopen weken best wel moeilijk gehad. Er is veel gebeurd, heftige dingen, maar gelukkig ook leuke dingen tussendoor. Story of my life. Een rollercoaster. Ups-and-downs die elkaar in rap tempo afwisselen. 

Octobride, lotgenootjes

Als jullie mijn andere blogs hebben gelezen weten jullie vast nog wel over dat fijne lotgenotenclubje waar ik mee getrouwd ben in oktober 2018. (#Octobride) Over dat fijne groepje gaat mijn blog dit keer. We deelden veel lief en leed met elkaar. We hadden een appgroep en daar hadden we zeker wekelijks contact, soms zelfs dagelijks. 

Ik werd in april 2018 gediagnostiseerd met uitgezaaide borstkanker, vandaar dat deze lieve meiden die mooie bruiloft voor mij geregeld hebben. Maar twee anderen van deze groep werden helaas in 2019 ook gediagnostiseerd met the next level borstkanker. Een andere vorm borstkanker; zij hadden namelijk allebei Tripple Negative en ik dus de hormoongevoelige variant. Wat helaas een heel hard feit is, is dat Triple Negative een van de meest agressieve vormen is van uitgezaaide borstkanker. Ook omdat ze helaas nog niet zo ver zijn wat betreft nextlevel medicatie voor Triple Negative. Je kunt dus alleen chemo(pillen) en heel soms andere behandelingen krijgen, wanneer je een bepaalde mutatie hebt.

Deze meiden wisten dus allebei in 2019 heel duidelijk dat ze een agressieve kanker in hun lijf hadden groeien. Die terug was gekomen, of zelfs opnieuw was ontstaan. Een bizarre wending in ons appgroepje. Want het was natuurlijk te heftig om met 8 meiden 3 ongeneeslijk zieken er tussen te hebben.

Wat helaas gebeurde, wat denk ik ook niet onvermijdelijk was, is dat ons clubje daardoor ook wat meer uit elkaar gevallen is. De meiden die gezond waren, die net hun leven aan het opbouwen waren vonden het moeilijk om deze heftige gebeurtenis/kanteling een plekje te geven.

FIVE

We zijn uiteindelijk met 5 meiden (waaronder dus 3 ongeneeslijk zieken) doorgegaan in een ander appgroepje en daar ontstond FIVE. In deze app deelden we nog meer lief en leed. Heel gek natuurlijk voor de 2 ‘gezonde’ meiden onder ons… Want zij waren natuurlijk net zo bang dat het bij hen terug zou komen.  Maar dat weerhield ze er niet van en hebben altijd gevraagd hoe het met ons ging.

Willemijn, Amanda en ik hadden samen ook nog een andere appgroep, The t(h)ree of us (met een boompje erachter, wat ik dan wel weer humor vond). Daar deelden we soms wat meer in detail, omdat wij nou eenmaal wisten hoe het leven als nextlevel borstkankerpatient in elkaar steekt. We hoefden maar een paar woorden te wisselen en we konden ons zo goed in elkaar verplaatsen. Daar heb ik ongelooflijk veel steun aan gehad.

Pijnlijke verleden tijd…

Zoals je misschien wel opgevallen is, schrijf ik het bovenstaande gedeelte in verleden tijd. En dat doet pijn om te moeten doen…. Want helaas is het ook verleden tijd dat ik met hun in een appgroep zit. Ze zijn namelijk allebei in een paar weken tijd na elkaar overleden.

Hoe gek en bizar ook, ze kregen 2 weken na elkaar de nextlevel diagnose begin 2019 en nu kregen ze het noodlot een paar weken na elkaar voor hun kiezen. Willemijn op 33 jarige leeftijd en Amanda was nog maar 27 jaar jong.

Tegenslagen

Ongelooflijk wat het leven voor tegenslagen kan geven. Oceanen vol met tranen zijn er al gevloeid. (dit is wel toepasselijk, want het laatste wat Willemijn ons op de FIVE groepsapp stuurde was ook het liedje ‘Oceaan’ van Racoon. Dus voor altijd is dat haar nummer vanaf nu!). 

We zijn dus nog maar met z’n 3en over, waaronder dus nog steeds één die ongeneeslijk ziek is. Ik dus. En dat doet ongelooflijk veel pijn. 

Lotgenootjes?

Soms krijg ik de vraag of het wel goed en verstandig is om lotgenootjes te hebben, omdat deze pijn en verdriet dan dus ook onvermijdelijk is. Maar dan kijk ik diegene aan en denk ik alleen maar: ‘Dan begrijp je niet hoe het leven in elkaar zit’. 

Het leven doet soms nou eenmaal keiveel pijn en iedereen moet soms door een diep dal. Of je het nou wil of niet. Het feit dat we alledrie ernstig ziek waren weerhield me er niet van om nog steeds elke dag contact met Amanda en Willemijn te hebben, omdat zij mij net zo dierbaar zijn als ieder ander vriendinnetje. Dat ik hen of zij mij ooit gingen verliezen was helaas wel een vaststaand feit, maar was niet iets waar we zelf voor gekozen hadden. De liefde voor elkaar was groter en dat koester ik met heel mijn hart.

Prachtige vrouwen

Het roept ongelooflijk veel angst op en het raast elke dag, wat zeg ik, elke minuut door mijn hoofd. Die lieve Willemijn en Amanda, 2 prachtvrouwen, 2 ongelooflijke sparkle’s, 2 kanjers waar ik een enorm voorbeeld aan nam. Ze zijn er niet meer en ze zijn slechts nog maar een herinnering…

Ik kan het eigenlijk nog maar amper bevatten en soms word ik er gewoon zo boos van dat dit hun moest overkomen. Terwijl ikzelf in hetzelfde schuitje zit en ik weet, dat dit mij ooit staat te wachten. (hopelijk nog heel lang wachten!!!)

Maar ik probeer ook, zoals ik altijd doe, the sunny side weer te herpakken. Door Willemijn en Amanda probeer ik vanaf nu alleen maar nóg meer te genieten van elk moment, elke dag. Het voelt ergens bijna egoistisch om verdriet te hebben omdat ze er niet meer zijn, dat betekent dat IK ze mis. Terwijl ZIJ zo graag nog hier wilden zijn bij hun dierbaren. Maar verdriet is natuurlijk ook uit liefde, liefde voor mijn lieve meidenclubje waar ik zoveel steun aan had.

Het besef.

Het besef dat ik nooit meer even met ze kan appen over hoe het er nu voorstaat met hen, of we elkaar nog in het AVL gaan treffen of gewoon om even te delen wat voor ’n leuke dag we hebben gehad….Dat doet zo ongelooflijk veel pijn en verdriet. Wat zal ik ze intens gaan missen!!

Gelukkig hebben we samen eind vorig jaar een golfjes tattoo laten zetten, met zn 5en. Omdat we als geen ander weten hoe we de (zware, hoge) golven van het leven moeten bevaren. Go with the flow, ons motto. Het verdriet, de angst en de emoties die erbij komen kijken moet je met de stroming mee laten gaan. Soms tegen de wind in, af en toe kabbelend op het water, maar hopelijk ook gewoon lekker met de wind in de zeilen vooruit.  Because that is life. 

Laatste vrijdag

De laatste vrijdag dat Daan, Chantal en ik naar Amanda zijn gegaan om haar nog een dikke knuffel te geven, hadden we een mooi gesprek. We lachten, we huilden, we deelden verhalen en Aman wist het gewoon nog op te brengen om te vragen hoe het met óns ging. Het was een middag zoals we vaker hebben gehad, gewoon gezellig!!! Alleen was daar aan het eind het moeilijke moment om afscheid te nemen van haar. 

Één ding wat mij altijd bij zal blijven is dat ze zei: Liefde is het enige wat aan het eind overblijft en liefde is oneindig! 

Ik kwam bij haar op bed zitten en ze gaf me een knuffel en zei me: Kar, jij bent ons wonder, jij wordt 80 oke?! En daar brak ik, in haar armen voor de laatste keer. De liefde in die woorden was zo intens voelbaar. Wat een prachtig mooie vrouw(en) heb ik om me heen verzameld!

Misschien is ons drietjes dan niet zoveel tijd gegeven hier op aarde, maar de liefde is groots en dat is echt het enige wat telt in the end…….