Ik heb er liever geen abonnement op

Daar sta ik dan. Aan de vooravond van mijn 3e chemo. Man… Wat ben ik angstig en had ik gehoopt dat de dag van morgen nog heeeeeel lang zou duren. Dit komt ook omdat de afgelopen weken van mijn 2e chemo erg zwaar zijn geweest. Ik heb bovenop de chemoklachten ook nog een flinke griep erbij gekregen. Ik heb 39,5 graden koorts gehad en ben daarvoor naar de Spoedeisende hulp geweest. Daar hebben ze gelukkig niks kunnen vinden qua infecties of ontstekingen, dus het was uitzieken geblazen voor me. Dat was een pittige bedoeling! Omdat je ZO graag wilt dat je je na een week weer beter voelt… Maar helaas duurde dat bij deze kuur dus nog een weekje langer!

Als ik morgen wakker word is het dus weer zover. Dan moet ik weer een dag in het ziekenhuis door gaan brengen. Ik heb nooit een hekel gehad aan ziekenhuizen en zeker niet aan het Diak in Utrecht… Maar ik heb er ook liever geen abonnement op en die heb ik voor mijn gevoel nu wel. Ik ga veel liever elke 3 weken naar De Efteling. Duh!

Vorige week donderdag moest ik weer bloed laten prikken om te kijken of mijn bloedwaarden goed waren. Dan kijken ze, bij het laboratorium, of de waarden wel hoog genoeg zijn om de nieuwe chemo te starten. De waarden van de witte bloedcellen moeten tussen de 1.0 – 1.5 zitten. Mijn bloedwaarde zat op 0.7. Te laag dus.

De ochtend, voordat ik chemo krijg, moet ik weer bloed laten prikken en dan kijken ze of de waarde gestegen is. Zo niet, dan moet mijn 3e chemo uitgesteld worden. Je kan er helaas zo weinig aan doen. Zelfs gezond eten en je vitamientjes binnen krijgen is geen garantie voor goede waarden. Dat is natuurlijk wel wat ik doe, want dat voelt gewoon veel beter! Maar dat je er zo weinig aan kan doen, is echt heel moeilijk. Je moet dus op je lijf vertrouwen en gewoon proberen er heel lief voor te zijn.

Ik heb helemaal geen zin in dat stomme infuus. Weer 2 zakjes vol chemische stof mijn lijf in laten lopen. Weer een week tegemoet vol misselijkheid en narigheid. Het is echt niet mijn leukste bezigheid; Chemo krijgen. Maar het moet! Dat is zo cru. Het moet en je kan niet anders. Ik moet weer mijn rug rechten en mezelf een peptalk geven om morgen en de komende week weer aan te kunnen. En dat is dus ook precies wat ik de avond voor mijn 3e chemo doe; Ik schrijf een hele peptalk uit voor mezelf. Om mijn motivatie even op te krikken en zodat ik op een zo positief mogelijke manier in slaap val.

Na deze chemokuur heeft de oncoloog bedacht dat ik de dag na de kuur een prik moet krijgen, omdat mijn bloedwaarden zo laag waren. Een spuit die ervoor moet zorgen dat mijn beenmerg een flinke boost krijgt en daardoor dus mijn weerstand omhoog schiet. Tijdens mijn chemo in het ziekenhuis krijg ik een hele instructie hierover en er wordt gezorgd dat er een verpleegkundige bij mijn ouders thuis de dag erna langskomt (want ik breng dus weer mijn eerste week van herstel bij mijn ouders door). De spuit heet Lonquex en is een hele dure spuit. Ik heb het even opgezocht voor de nieuwsgierige mensen onder ons: deze spuit kost maar liefst 1185 euro! JOEPIE! Dank aan Nederland en zijn goede zorgverzekeringssysteem (DIKKE DUIM!).

Wat ze voorspeld hadden komt ook uit: Ik heb de dagen daarna dikke spierpijn in mijn nek, rug en schouders, terwijl ik deze spuit in mijn buik heb gekregen. Kun je nagaan! Ik ben dus moe en slaap veel, dat is het enige waar ik nu zin in heb. De dagen daarna gaat het beter en voel ik dat de spuit inderdaad zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik herstel veel sneller en voel me gelukkig na een week weer goed en kan ik weer lekker naar mijn eigen plekje in Utrecht.

Mijn bloed wordt aan het einde van dit traject weer geprikt en ineens zit ik in plaats van 0,7 op 1,9! Een hele verbetering en de volgende chemo kan dus weer starten! Lange leve de medicijnspuiten. Lange leve de intelligente mensen die deze spuit hebben uitgevonden! Lang leven mijn lieve beenmerg dat lekker aan het meewerken is!