Same same but different
14 februari 2019Libelle
8 juli 2019Na ongeveer een jaar met hormoontherapie in mijn lijf kreeg ik helaas wat complicaties. Een jaar lang deden de Palbociclib (anti-hormoonpillen), Lucrin en Faslodex (injecties) erg goed hun best om de kanker rustig te houden. Dit werkte als een trein. Ik had energie, heel weinig bijwerkingen en kon vele mooie reizen maken. Precies zoals ik mijn leven wilde leven op dat moment!!
Ongeveer halverwege april kreeg ik helaas last van mijn rechterheup. Ik wist natuurlijk heus wel dat de kanker ook in mijn botten zat, maar deze pijn was nog niet bij mij bekend. Ik kon gelukkig tot nu toe pijnvrij door het leven. Hierdoor was kanker voor mijn gevoel naar de achtergrond verdwenen. Maar deze pijn was een serieuze zaak. Ik moest aan de Diclofenac en Paracetamol om het wat te verlichten en er werd een scan gepland om mijn heup te bekijken. Helaas zagen ze op deze scan dat er inderdaad groei te zien was.
Lokale groei
Gelukkig was er ‘lokale groei’ in mijn rechterheup te vinden, dus hebben we (ik in overleg met mijn oncoloog) ervoor gekozen om alleen die plek te gaan bestralen. Die heup moest maar eens een flinke optater krijgen en zich vooral nog heel lang koest houden.
Ik vond het natuurlijk rete spannend, want ik was nog nooit bestraald in mijn leven. Gaat dat pijn doen? Kan ik dan nog wel lopen? Zal mijn huid rood worden of gaan ontsteken? Voel ik er wat van? Of zal het allemaal mee gaan vallen?
Gerust gesteld door de radiotherapeut
Meneer Haas, radiotherapeut in het AVL-NKI in Amsterdam, heeft mij enorm gerust gesteld met de fijne gesprekken die wij hebben gehad. Ik benoem hem, omdat hij toch wel indruk op me heeft gemaakt. Bij sommige artsen die je tegenkomt in dit traject heb je dat gewoon.
Het grappige is dat ik bij Dokter Haas kwam tijdens de Paasdagen. Ik moest stiekem wel erg lachen… Haas, Paashaas (you know 😉 ). Hij had alleen helaas geen chocolade eieren verstopt in zijn spreekkamer; Jammer de bammer! Dat was nog eens een goede grap geweest (en had ik serieus echt kunnen waarderen).
Start van de bestralingen
Eind april startte ik met mijn reeks van 10 bestralingen. Elke dag op en neer naar Amsterdam om ongeveer 15 minuten binnen te zijn. Het bizarre is dat mijn bestralingen zelf ongeveer maar 2 a 3 minuten duurden. Het aan- en uitkleden van mijn broek, onderbroek en schoenen duurde serieus langer.
Ik had van verschillende mensen gehoord (en ook gelezen op internet) dat de bestralingen zelf wel meevallen, maar dat het elke dag op en neer reizen je op een gegeven moment echt gaat opbreken. Je moet jezelf er doorheen slepen en voor jezelf wat leuks verzinnen.
Dit deed ik dan dus ook. Er werd een schema opgesteld, zodat er elke dag iemand met mij meeging. De ene dag mama, dan weer Mark, dan een vriendin en mijn zussen waren natuurlijk ook weer de klos. Elke dag werd ik thuis opgehaald door de taxi, die ik gelukkig via mijn verzekering kon regelen. Echt een aanrader! Bespaart je ook weer onnodige energieverspilling.
Tijgerprints it is!
Ook had ik met mezelf afgesproken om elke dag een tijgerprintje aan te trekken. Overal waar je het woord ‘tijger’ voor zet lijkt meteen veel sterker, krachtiger en denk je: ‘Oef daar moet ik uit de buurt blijven’. (lees: tijgerspin, tijgermug, tijgerpython, tijgerbalsem). Dus Karlijn dacht: “Als ik nou gewoon elke dag tijgerkleding aantrek wanneer ik naar het ziekenhuis ga, dan denkt die kanker: Oef! Wegwezen hier, deze chick is te krachtig voor mij!!’
En zo geschiedde. Ik stond elke ochtend voor mijn kledingkast om weer een mooi tijgerpintje aan te trekken. De ene dag waren het tijgersokken, dan weer een tijgerbroek, shirt of een tijgerprint-riem. I LOVE IT!
Ook deed ik deze printjes aan om mijn innerlijke animal ietwat aan te wakkeren. Tijgers zijn sterk en voor niets bang, dat wilde ik ook voor mezelf creëren.
Mijn creatieve tijgerplan heeft naar mijn idee zijn vruchten afgeworpen, want ik heb de bestralingen ontzettend goed doorstaan. Tuurlijk was ik helemaal gesloopt na de reeks van 10 dagen op en neer naar Amsterdam! Maar de pijn in mijn heup werd minder. Ik heb geen rode huid gekregen en als klap op de vuurpijl…
Ik heb een legale smoes om nog meer tijgerprints te shoppen! Er kunnen zeker nog een paar kledingstukken bij in mijn kast 😉 . Zoals een echte vrouw betaamt: “Je hebt nooit genoeg (tijger)kleding!”
2 Comments
Karlijn wat ben je een sterke positieve vrouw ik heb diep respect voor je . ? Margo
Karlijn ,het enige wat ik kan zeggen is ,dat ik stil word van de manier waarop jij met jouw vreselijke “lot” omgaat !! Diep respect !!!
Door jouw super krachtige
/bewonderenswaardige/energieke dragen van je “lot”,kunnen de lieve mensen om je heen,enigszins omgaan met het gegeven dat er ligt !!
Liefs Annelies