Loodzware week tegemoet

Een nieuwe week, nieuwe ronde en nieuwe kansen. Elke week is een gift, zo voelt het echt. Elke week probeer ik er weer het beste van te maken. Elke maandag is een nieuw begin en probeer ik de week dan ook vol goede moed tegemoet te gaan.

Deze week is dat even anders. Deze week is dat even veel moeilijker merk ik. Ik merk dat ik het moeilijk vind om weer op te krabbelen, mezelf weer aan te kleden en op te peppen voor een nieuwe week, want deze nieuwe week heeft wel zoiets heftigs in petto. Deze week zou ik het liefst door willen spoelen… Terwijl ik juist elke dag zo intens mogelijk wil beleven.

Aankomende week

Aankomende week wordt loodzwaar. Morgen moet ik weer naar het ziekenhuis in Amsterdam om een voorlichting te krijgen over de bestraling van aankomende donderdag. De uitslag van vorige week was namelijk niet goed, ze hebben een plekje in mijn hoofd, in het bot/tegen het hersenvlies gevonden.

Dat plekje MOET daar weg. Dat plekje moet een dikke optater krijgen en wegwezen. Alleen bestraling is mogelijk want opereren doen ze niet op die plek. Dat is te riskant. De bestraling zelf zal pittig worden en niet alledaags.

De Gamma Knife bestraling

De Gamma Knife bestraling heet het. Je zou het eigenlijk eens moeten googlen. Door die plaatjes op google draait je maag al om, moet je nagaan als je weet dat het donderdag zo ver is. Dat IK daar lig, op dat ‘bedje’ twee uur lang. Fucking twee uur lang!!!

Als ik eraan denk krijg ik overal rillingen over mijn lijf. Als ik eraan denk komen de tranen alweer omhoog. Ik kan er nog niet te veel over nadenken want mijn motto is: leven met de dag.

Maar dat is in deze echt een TE moeilijke opgave. Het raast namelijk elke ochtend als ik wakker word en elke avond als ik ga slapen door mijn hoofd. HOE ga ik dit nou ooit doen?!!?

Het nare eraan is, is dat ik geen keuze heb. Ik moet dit gaan doen, want opereren is geen optie en laten zitten al helemaal niet. Je moet er maar weer de moed voor verzamelen en je weer naar dat klote ziekenhuis begeven.

Het leven met kanker

Het leven met kanker gaat echt niet over rozen, al weet ik dat jullie dat ook vast niet denken. Maar als je op mijn Instagram kijkt naar de leuke foto’s van wat ik allemaal voor moois beleef denk je dat misschien soms wel…

Ik zal het donderdag weer moeten gaan doen, al mijn moed verzamelen om de verdoving te ondergaan, om het frame op mijn hoofd te aanvaarden en om daar dan twee uur muisstil te moeten gaan liggen.

Suggesties?

Wat zal ik in hemelsnaam die twee uur eens gaan doen?! Mocht je nog suggesties hebben, dan hoor ik dat graag.

Ik denk dat ik maar aan alles wat positief is gaan denken:

Aan mijn lieve schat met zijn mooie lach, aan mijn lieve kleine neefjes die mij zo heerlijk kunnen knuffelen, aan de dansjes die ik doe met mijn neefjes op Baby Shark (youtube dit even, dit is TE cute) of op het nummer ‘let it go’  van Frozen, aan de mooie reis door Zuid-Afrika, aan de mooie BENEFIETAVOND die mijn zussen en vriendinnen voor mij aan het organiseren zijn (OMG ja! Je gelooft het toch niet. Hierover vertel ik je graag meer in mijn volgende blog), over onze bruiloft die in februari plaats zal vinden en we daar een onvergetelijke dag van gaan maken, over mijn lieve vriendinnen die zoveel liefde voor me hebben en ik voor hen, over mijn lieve schoonmama die mij bijna elke dag een berichtje met zoveel liefs stuurt, over lekkere Bossche bollen, over mama die eindelijk in haar favoriete stadje woont en daar prachtig zit, over paradijselijke oorden en een mooie blauwe zee, de kleur (oker)geel, omdat ik daar altijd zo mega vrolijk van wordt, omdat het lijkt op de zon!

Vanochtend een heel lief voicebericht op whatsapp

Vanochtend kreeg ik een voicebericht van mijn zus. Ze was zelf ook enorm emo. Ze vertelde me dat zij het al moeilijk vond om deze week te gaan starten, ‘moet je nagaan hoe dat voor jou moet zijn’ zei ze.

Ik had tranen in mijn ogen toen ik haar berichtje luisterde. Ze zei me: ‘Het enige wat ik kan doen is je hand vasthouden. Het is namelijk wetenschappelijke bewezen dat mensen bij traumatische dingen of pijnlijke behandelingen waarbij de hand werd vastgehouden dat de pijn dan beter te verdragen is, dan de mensen waarbij de hand niet vastgehouden werd.’

Ik vond dat een hele mooie. Een verzachtende gedachten inderdaad. Laten we dus allemaal elkaar vasthouden in gedachten, wie weet maakt het de behandeling voor mij dan wat dragelijker…