Maandagen zijn het allermoeilijkst!

Het is weer maandag. Een dag waarop iedereen opstaat en aan zijn/haar werkweek gaat beginnen. Waarop het ‘gewone’ leven weer gaat beginnen en je je klaarmaakt voor een nieuwe week vol nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen.

Maar voor mij helaas niet. Voor mij is het weer een nieuwe week vol verdriet, tegenslagen, incasseringen, ongeloof en heel veel hersenspinsels.

Morgen krijg ik de uitslag van de MRI van afgelopen vrijdag en wordt het behandelplan besproken. Voor mijn gevoel hangt alles van morgen af. Of misschien hang ik wel alles aan morgen op. Want als het mega slecht is, dan moet ik echt snel door gaan pakken. En als het een beetje slecht is (ja want zo deel je nu al dit slechte nieuws in; slecht, slechter, slechtst) dan moet ik ook weer kijken wat ik wil, waar ik heen wil, wat ik ga doen.

Chemo gaat ‘m niet meer worden voor mij in ieder geval. Dat is wat ik echt niet meer wil! Want dan word ik een ander mens voor mijn gevoel, dan kijk ik in de spiegel en zie ik iemand anders (met kaal of opgezwollen hoofd). Dat doet me alleen maar nog meer pijn en het slechte nieuws is al bijna niet te dragen. Daarbij maakt chemo de kwade maar ook goede cellen in mijn lijf kapot en zal ik nul energie hebben om iets te gaan ondernemen dus dat gaan we gewoon niet doen! Alles voor kwaliteit van leven nu.

Materiaal is niet meer belangrijk

Niks is meer belangrijk op materieel gebied. Zo ook mijn eigen huisje in Utrecht. Ik heb besloten om mijn huisje op te zeggen. Waarom zou ik in hemelsnaam nog zoveel geld gaan betalen aan huur terwijl ik van dat geld ook leuke dingen kan gaan doen? Ik wil de wereld zien, zo lang het nog kan!

Alhoewel het vandaag voor het eerst even pijn doet om te beseffen dat ik uit Utrecht weg ga (na 7 jaar!). Ik was afgelopen dagen zo stellig; ik had mijn keuze gemaakt. Punt. Weg hier! Spullen weg; kleding sorteren en in de kledingcontainer! Inboedel verkopen! Terug naar papa en mama om daar te wonen en vooral veel gaan reizen!

Vandaag ben ik boos!

Maar vandaag werd ik wakker met een gevoel van boosheid: godverdomme! Waarom?! Waarom moet dit mij nou toch overkomen? Al gauw werd het: Godverdomme! Ik wil dit niet! En daarna: Godverdomme! Ik moet mijn eigen veilige plekje op gaan geven! IK WIL DIT NIET KLOTE KANKER!

Het doet pijn om te beseffen om welke reden dit is; om geld te besparen om leuke dingen van te doen, om op reis te gaan omdat ik ongeneeslijk ziek ben en misschien wel nooit meer beter word! (ik zeg misschien omdat ik altijd nog hoop wil houden. Hoop op een wonder!)

Waarom zou ik nu nog 700 euro gaan betalen om een huisje te behouden terwijl ik toch het liefst onder de mensen/bij familie ben nu? Ik ga nu heus niet meer in m’n eentje koken en rustig op mijn bankje alleen de avond doorbrengen, daar pas ik voor! Tuurlijk wil ik momenten alleen zijn maar die creeër ik heus wel genoeg. Ik wil liefde om me heen. Mensen die van me houden en ik van hen. Mensen waar ik mee kan praten wanneer ik dat wil en juist ook gewoon naast elkaar kan zitten op de bank en niks zeggen. Gewoon wetende dat er altijd iemand is..

Koppen met spijkers slaan

Deze week is dus koppen met spijkers slaan. Duidelijkheid op medisch gebied. Hopelijk wordt het daardoor wat rustiger in mijn hoofd terwijl er zoveel onrust is in mijn lijf.

Angst voor wat er gaat komen is enorm. Ongeloof over wat er speelt en ons nog te wachten staat is ongelooflijk groot. Ik vind het zo oneerlijk allemaal.

Wat zou ik toch graag gewoon gezond naar mijn werk gaan als advocaat, bakker, verpleegkundige of whatever. Ik zou er alles voor over hebben. Maar dan ook echt: A L L E S! Het doet pijn, diepe diepe pijn, dat me dat niet meer gaat lukken. Misschien wel helemaal nooit meer….?!