Mijn eerste, zijn laatste (deel 1)

Op dit moment zit ik in Italie. Om precies te zijn in Lucca! Of nou ja, net buiten Lucca in een hotel (Carignano, leuk voor de liefhebbers). Ik ben sinds afgelopen vrijdag op roadtrip met Boudewijn. Dit hebben we denk ik 2 a 3 weken geleden even spontaan bedacht. Gewoon omdat ik er graag uit wilde en Bou altijd wel te porren is voor een tripje naar ‘het land dat ik aan mijn laars lap’ …. (Moewhahaha) Dus zodoende zitten we nu hier. YOLO (You Only Live Once). Helaas verliepen alleen de eerste dagen ietsiepietsie anders dan ik me had voorgesteld. Ik dacht aan: Heerlijke pasta’s, pizza’s & Cinque Terre. Maar dat werd een dikke pizza margharita op de grond naast de auto, over mijn zwarte schoenen.

Zoledroninezuur, een kuur voor mijn botten

Ik had donderdag, de dag voordat we vertrokken, een infuus gekregen met Zoledroninezuur; een middel om een boost te geven aan mijn botten. Er werd voor de behandeling nog wel even benoemd: Het kan zijn dat je griepverschijnselen krijgt hiervan maar dat is niet een hele grote kans.

Ik dacht alleen maar aan Italië en zag in mijn hoofd mezelf al zitten aan de Gelatti en een overheerlijke ravioli met truffelsaus. Helaas was het tegenovergestelden waar…

Vrijdagochtend, de ochtend van vertrek, stond ik thuis al op met een misselijk gevoel en moest ik rennen naar de WC. Uiteindelijk ging het daarna beter en stapte ik vol goede moed de auto in naar Eindhoven airport. Bou zat daar op het panoramadek te wachten op ons want die was met de trein gegaan. Pap & mam vonden het volgens mij wel fijn om Bou even te zien. Want met wie gaat hun dochter nou toch ineens naar Italië?

Lotgenoten van de Oncologische Oedeem Fysio Utrecht

Bou is gelukkig alles behalve angstaanjagend en ondertussen, na 1,5 jaar, een goede vriend geworden. We kennen elkaar van OOFU (Oncologische Oedeem Fysio Utrecht). Hij heeft ook kanker, is van mijn leeftijd en kunnen samen leuk kletsen. Ik denk altijd stiekem dat Bou op mannen valt en daar plaag ik hem ook wel eens mee. Maar als ik er dan over begin zegt ie altijd: ‘voor geen goud dat ik een rugridder word’. Ik moet dan altijd lachen en knik dan maar mee om discussies te voorkomen.

Ik heb dit overigens ook nog nooit gedaan, een vakantie met iemand die ik eigenlijk alleen maar avondjes ken of tijdens sportuurtjes zie. Maargoed, zo zie je maar; je wordt overal makkelijker in wanneer de tijd, voor je gevoel, dringt.

Vliegen met Ryanair was toch best pittig

Eenmaal in het vliegtuig zat ik tussen 2 wildvreemde mensen en dat voelde eigenlijk best wel naar. Ik was aan het rillen, koud, warm en klappertanden. Zo dus 1,5 uur lang in een Ryanair vluigtuig.. Ik zou het iedereen afraden. Gelukkig heb ik nog wel even tussendoor mijn ogen dicht kunnen doen maar ook dat was helaas niet comfortabel met speeksel uit mijn bek en een zere nek (hey dat rijmt!).

Op het vliegveld in Pisa ben ik meteen de WC ingedoken om mijn koorts op te meten en wat bleek? Ik had dus 39,7 graden koorts! Koekoek! Vind je het gek dat je je niet lekker voelt?! Ik was eigenlijk gelijk in angst. Want stel nou dat het niet goed is? Gelukkig was het nog steeds vrijdagmiddag en kon ik de dagbehandeling bellen waar ik gisteren was geweest voor het infuus. Ik kreeg Dini aan de lijn, dit was de vrouw die mij gisteren ook geholpen had en ze vond het niet verontrustend. ‘Dit hoort erbij’ zei ze. ‘Als het nog veel erger wordt, dan toch nog even bellen met de SEH van het Diakonessenhuis om te overleggen’. Enigszins gerustgesteld hang ik op en lopen Bou en ik naar onze huurauto.

Long time walk!

‘Naar P4 moet u!’ zegt een Italiaans vrouwtje achter de balie op het vliegveld. Dus Bou en ik lopen als twee brave dodo’s naar buiten om P4 te zoeken. Er staat onder het bordje P4: Long time! Maar er gaan bij ons allebei geen lampjes branden of belletjes rinkelen. We lopen en lopen en op een gegeven moment begin ik te schelden. Die klote P4 zit helemaal in een weiland ergens verstopt. Ik ben nog steeds hartstikke ziek en loop te zweten als een rund. Ondertussen zien we bussen en wat auto’s voorbij rijden en ik denk bij elke auto: Please neem ons mee!

Eenmaal aangekomen bij P4 schijnt er dus ook een bus te gaan vanuit de airport omdat het zo’n eind lopen is!! De moed zakt me in de schoenen en ik zak verslagen door mijn knieën en ga op een stoepje zitten. Bou gaat bij de autoverhuur naar binnen en daar blijkt de computer kapot te zijn. We zitten zeker dik een uur te wachten en krijgen dan eindelijk onze autosleutel.

een Fiat 500 als upgrade?

‘We hebben een update gekregen’ zegt Bou. We mogen een Clio meenemen! Nou sorry hoor… Maar ik vind een Fiat 500 met een open dak een upgrade! Dit is gewoon alsof je soep zonder ballen krijgt! Maargoed, easy (en doodziek) als ik ben, stem ik hiermee in en rijden we richting onze eerste bestemming. Onderweg stoppen we bij een tankstation omdat we allebei honger hebben en wel wat vocht kunnen gebruiken. Daar nemen mijn hongerige ogen het over mijn verstand en ga ik voor een dikke punt kleffe pizza Margharita en een Ice Tea Peach.  We hebben allebei onze buikjes vol en rijden vol goede moed door naar Cinque Terre. Al gauw gaan we de autostrada af en beginnen we aan slingerwegen in de bergen.

Bou heeft namelijk voor de eerste twee nachten een ultiem rustig plekje uitgezocht wat ongeveer 15 minuten rijden is van Cinque Terre (mijn favo waar ik eigenlijk dit keer voor naar Italië kom). Ik vind het allemaal prima maar die haarspeldbochten vindt mijn maag alleen iets minder fijn. We rijden ook nog 2x verkeerd en ik merk dat mijn geduld op begint te raken. Ik wil naar bed. Ik wil huilen en niks anders meer zien dan alleen de binnenkant van mijn ogen. Bou wordt ook geïrriteerd en samen zitten we stilzwijgend te balen. Soms hoor ik nog: ‘mooi hier he?’  en ik kan alleen maar: ‘uhu!’ uitbrengen.

Daar gaat mijn pizza Margaritha…

Eenmaal aangekomen op de meest afgelegen plek die je je kan voorstellen (met ook echt het allermooiste uitzicht, eerlijk is eerlijk) stap ik uit de auto en bij de eerste zucht kan ik het niet meer tegenhouden. Daar gaat mijn pizza Margharita. Ik tril, ik voel me schuldig en voel me vies. Bou komt liefkozend naar me toe gelopen en het enige wat ik uit kan brengen is: ‘ga weg!’ en met zijn staart tussen z’n benen druipt ie af.

Bou gaat inchecken en ik kots nog even bijna over de auto van de eigenaar van het hotel. Lekkere binnenkomer! Gelukkig kunnen we gauw naar binnen en duik ik met mijn kleren nog aan het bed in. Hier kom ik de komende dagen niet meer uit, bedenk ik me en val al gauw in een diepe slaap..

KLIK HIER VOOR DEEL 2 VAN DIT VERHAAL