Mijn eerste, zijn laatste reis (deel 2)

Na ongeveer 3 dagen goed ziek te zijn geweest van de Zoledroninezuur (Zometa in kankerjargon) lukte het me eindelijk weer om wat te gaan ondernemen. Het was geen gewone griep, maar alsof het kunstmatig was aangebracht. Wanneer je ‘normaal’ ongeveer 40 graden koorts hebt kun je echt niks meer en nu wilde ik soms nog even een luchtje scheppen buiten op het balkon. Maar dat kwam misschien ook omdat ik nu in Italië was; op een van de mooiste plekken in Europa en niet thuis in mijn eigen bed lag.

Tijd voor nieuwe avonturen

Het was tijd voor nieuwe avonturen. Helaas heb ik niks van Cinque Terre gezien, waar ik eigenlijk voor naar Italië kwam dit keer, maar dat mocht de pret niet drukken. We reden door naar Lucca, onze tweede stop.

Een mooi hotel, net buiten het centrum. Samen reden we met de auto naar het plaatsje waar ik eindelijk weer iets normaals naar binnen kon werken bij een leuk restaurantje op het plein. Misschien niet heel slim en verantwoord maar ik had gewoon zin in lekkere vette mozzerella met tomaatjes, basilicum, brood en heel veel olie. Gelukkig hebben we in het hotel deze hap niet op de grond of in de wc teruggevonden, dus ik kon wel stellen dat mijn lijf weer aardig op de goede weg was.

Door naar Siëna en San Gimignano

Vanuit Lucca reden we door naar Siëna en later nog naar San Gimignano. Prachtige plaatsjes om volledig in de Italiaanse sferen te komen. Bou was hier al vaker geweest en wist het een en ander te vertellen over deze plekken. Ook wist hij waar we het lekkerste ijs van de hele wereld moesten gaan eten in San Gimignano. Ik, als enorme gelatti-liefhebster kon deze kans niet aan me voorbij laten gaan. ‘Normaal staat hier een rij tot aan de fontein’ vertelde Bou. Nu was de rij wel tot buiten maar nog redelijk goed te overzien. Een echte Italië-kenner, die Bou. Hij straalde wanneer hij het over ‘zijn’ landje had.

We hebben enorm genoten van onze trip samen. Soms met wat ups en downs door een van onze (zieke) lijven maar een trip om nooit te vergeten was het zeker.

Gelukkig wisten we het op dat moment nog niet….

Op dat moment wisten we het gelukkig nog niet, maar later bleek dat dit de laatste reis van Boudewijn is geweest. Al snel na de reis werd Boudewijn erg ziek en heeft hij een heftige tijd meegemaakt. Ze hadden helaas geen reguliere behandelingen meer voor zijn soort kanker (omdat hij ondertussen al 8 jaar ziek was) en daardoor ging hij meedoen aan een experimentele studie. Door het medicijn wat hij kreeg ontstonden er van allerlei bijwerkingen en met als gevolg dat hij niet aan de kanker maar aan het medicijn overleden is.

Twee juni tweeduizendnegentien is Boudewijn op 29-jarige leeftijd overleden omringt door zijn familie, na een ongelooflijk sterke en heftige strijd

Een inspirerend persoon en een echte held!

Ik heb Boudewijn mogen kennen als een heel inspirerend persoon die het leven met een lach tegemoet ging. Hij was een voorbeeld voor me wat betreft het reizen, zijn manier van (over)leven en door de persoon die hij was.

Ik ben in de laatste periode van zijn leven nog regelmatig bij hem langs gegaan om samen te kletsen over het leven. We hebben heel bewust afscheid genomen en hij vertelde me dat hij, wanneer het mijn tijd is, me op staat te wachten daarboven samen met mijn vader. Dat vond ik een heel mooi idee.

Bou je bent een enorme held en ik ben zó blij dat ik je heb mogen kennen. Take care daarboven en houdt een fijn plekje voor me vrij! Tot ooit xx