Mokerslag!

Vandaag. De mokerslag. Ik dacht dat het niet erger kon… Erger dan zelf borstkanker hebben gehad en je vader gaan verliezen aan die kut ziekte… wat kan er erger?

Ja precies… Zelf de bons krijgen. Uitzaaiingen! En dan niet alleen één plekje die prima te behandelen is!!! Nee!!! Dat was echt te weinig…. Gewoon je hele fokking lichaam vol. Vol met kanker. Botten aangetast. Hoofd vol met plekjes. Het is echt ongelooflijk.

De hel

Ik kan er niet bij met m’n kop… ik kan het niet bevatten. Beseffen doe ik het niet. Wat een nieuws. Dit is de hel. Vooral voor mijn zussen en moeder. Och wat moeten die nu toch…. Twee ernstig zieke mensen in één familie, een gezin!!! Hoe dan?!!!!

Ik geloof het gewoon niet. Dit is een grap toch? Een hele slechte grap weliswaar… Maar dit kan toch niet?! Ik? Mijn lijf helemaal onder?! Godver de godver! Wie had dat ooit gedacht. Ik in ieder geval niet. Wat een Klerezooi. En zelfs dat is nog te zacht uitgedrukt. Er is geen woord voor dit wat alles omvat. Hel komt er echt het dichtste bij in de buurt. Hoe moet ik dit gaan doen? Hoe dan? En hoe lang heb ik nog? Wat wil ik nog? Daar moet ik allemaal over nadenken…. Want niks is meer zeker.

Wandelen dan maar

Ik ben een eindje gaan lopen. Even het huis uit en even niemand aan m’n kop. Het is nodig. Die rust doet me goed. Ik loop over de dijk en kijk over de uiterwaarden. Zal dit dan een van de laatste keren zijn dat ik hier loop? Zal dit dan echt het einde betekenen?

De natuur is altijd een goede vriend van me geweest in barre tijden. Ik vond/vind er altijd rust. Ik haal er nieuwe inspiratie en kan altijd het beste schrijven als ik in een grasveld, bij een watertje of mooie heuvel zit.

Geen woorden alleen maar vraagtekens

Nu is het alleen anders… Normaal schrijf ik over waar ik nog naartoe wil werken of wat me kracht geeft maar nu voel ik alsof alle kracht uit me is gezogen en alsof ik niks meer te vertellen heb. Geen woorden. Alleen maar vraagtekens.

Niet wetende wat me weer te wachten staat en hoe lang dit ziektebed zal gaan duren. Als ik íets naar vind, is dat het een einde heeft. Ik kan niet meer eindeloos filosoferen op het grasveld of bij dat mooie watertje wegdromen over alle mooie dromen die ik nog wil verwezenlijken.

In een klap is alles anders

In een klap is alles anders. Mijn lijf zit vol kanker; verwerk dat maar eens in je hoofd. Mijn leven is binnenkort misschien wel afgelopen; geef dat maar eens een plekje. Dat ik nooit meer kinderen zal krijgen is een feit geworden in plaats van een keuze. Dat ik nog een leuke partner zal vinden, is ook uitgesloten. En dat terwijl ik eindelijk weer eens zin had om te gaan daten en de wijde wereld weer in te trekken.

Het staat stil. En tegelijkertijd moet je door… Elke dag telt vanaf nu. Vanaf nu nooit meer zeiken en van ALLES genieten.

Zo begon ik mijn traject ook in oktober 2016: Don’t count the days! But make the days count! We maken er het mooiste van… Voor de tijd die we nog hebben met vrienden en familie. Dat is me zo dierbaar. Niets is belangrijker dan liefde.

Liefde is alles ♥