Bride? Nee, Octobride!

Zoals ik al eerder verteld heb in mijn vorige blog over Team Fuck Cancer, zijn dit hele bijzondere en waardevolle meiden/vriendschappen voor mij geworden. Maar wat zij op zaterdag 13 oktober 2018 georganiseerd hebben voor mij is echt beyond!

Ik was die betreffende zaterdag in de veronderstelling dat ik gezellig met Chantal (een van de leden van Team Fuck Cancer) iets zou gaan doen. ‘Ik heb een verrassing voor je’ vertelde ze me. Ik dacht: gaan we naar de Sauna? Gaan we bungeejumpen? Maar al gauw werd ik ingehaald door mijn verstand: Dat kan helemaal niet! Chant is zwanger! Wat het dan wel is… GEEN idee! Dus ik denk dat ik het maar gewoon over me heen laat komen.

Daar ging ineens de deurbel

Ineens ging de deurbel, want ik zou opgehaald worden. Chant stond voor de deur en ik vroeg of ze misschien gezellig nog even binnen wilde komen. ‘Kon ze mijn moedertje nog even gezellig zien’. Binnen lekker wat gekletst en ineens ging nog een keer de deurbel. Ik dacht dat mams weer eens een pakketje besteld had, want dat gebeurt nou eenmaal wel eens vaker! Maar mama verroerde geen vin en zei dat ik maar even moest gaan kijken..

Toen ik bij de voordeur aankwam stonden daar ineens alle andere meiden van ons Team! Met koffers in hun handen en nog 2 onbekenden mensen die ik nog niet eerder had ontmoet. Eentje daarvan met een dikke camera in zijn hand, Job genaamd! En de andere was een vriendin van een van de meiden met een grote kapper&make up-koffer in haar hand. Ik had allerlei ideeën in mijn hoofd, maar nooit, echt nooooooit, verwacht wat we die dag uiteindelijk zouden gaan doen!

Er ligt nog meer in het verschiet

We begonnen met lekkere hapjes in de tuin en ondertussen werd ik mooi gemaakt door Ravenna, de kapster. Job was druk aan het filmen en ik kreeg er een soort van filmsterren-gevoel van. ‘Ongelooflijk meiden, hebben jullie dit nou allemaal voor MIJ georganiseerd?!’ Ze begonnen allemaal te giebelen en zeiden: ‘Wacht maar af Kar, er ligt nog meer in het verschiet!

Eenmaal opgemaakt en haren in de krul konden we eindelijk gaan. Wel 2 minuten rijden stond er op de navigatie bij Daan in de auto. Huh? Maar al gauw werd het me duidelijk dat we naar het mooie kasteel gingen in het dorp waar ik woon. Ik dacht dat daar een hele stoet aan familie en vrienden zouden staan maar dat gebeurde niet. Het werd nog mooier: ik moest in de grote zaal gaan zitten op een stoel met mijn rug naar de meiden toe. Op een gegeven moment mocht ik me omdraaien en stonden ze allemaal met een kartonnen bordje voor mijn neus. Ze zakten een voor een door hun knieeën en draaide hun bordje om:

Lieve. Karlijn. Wil. Je. Met. Ons. Trouwen?

Met mijn handen voor mijn mond begon ik flink te huilen. Ik schrok me rot en tegelijkertijd voelde ik me het gelukkigste meisje van de hele wereld. Wát een lieve schatten dat ze dit voor mij geregeld hadden. We sprongen in elkaars armen en hielden een grote grouphug met onze wateroogjes en uitgelopen mascara.

Ik kon het nog steeds niet geloven

Ik kon het nog steeds niet geloven en ondertussen werd er champagne ingeschonken en proostten we op het leven! Nadat de glaasjes leeg waren moesten we naar de volgende locatie en weer stapten we in de auto. Dit keer stond er meer dan een half uur op de teller, waar zouden we nu toch weer naartoe gaan?

Eenmaal in Den Bosch aangekomen liep ik met de meiden mee richting de volgende locatie. Echt geen haar op mijn hoofd had verwacht dat we naar een bruidszaak zouden gaan. Maar niets was minder waar! We gíngen trouwjurken passen bij Nikki’s Bruidsboutique!

Nog een verrassing

In het pashokje stonden mijn moeder en zussen stiekem verstopt en lieten me enorm schrikken! Wat ongelooflijk fijn dat zij bij deze dag aanwezig waren! Want wat zou trouwen nou zijn zonder mijn dierbaarste bezit?! Mijn zussen hielpen me met het aan-en uittrekken van de jurken en we zochten naar mooie accessoires voor erbij.

Na een uurtje stonden alle 7 meiden, inclusief ikzelf, in een prachtige trouwjurk gehesen. Wat een prachtig plaatje was dat! Maar deze lieftallige meiden hadden gewoon nóg meer in petto…. Ik moest nog even blijven wachten in de kleedkamer. ‘Je mag zo naar buiten komen met je moeder’.

Sprookjesachtig mooi

Achter de winkel was een prachtig tuintje, eigenlijk een hondenuitlaat-plek (maar dat vertellen we er liever niet bij). Daar hadden de meiden stoelen geplaatst en een echte ceremonie in elkaar gezet. Ze hadden allemaal een stukje tekst voorbereid en hadden Dennis ingehuurd om de ceremonie te begeleiden.

Op het nummer ‘Altijd wel iemand’ van Suzan & Freek kwamen mama en ik aanlopen met tranen in onze ogen. De meiden, inclusief mijn zussen zaten ook met waterige ogen naar ons te loeren. Het was een magisch gevoel, de mooie lampjes tussen de bomen maakten er echt een sprookjesachtige sfeer van.

Ze spraken hun geloften uit en gaven mij veren die niet eens allemaal in mijn reet pasten. Zoveel liefde had ik nog nooit gevoeld. Zo intens, zo dierbaar en zo enorm waardevol. Ik voelde me totaal niet ziek, ik was gewoon het meest gelukkige meisje van de hele wereld.

Dansjes en drankjes in de kroeg

Na de ceremonie gingen we nog naar een kroegje in Den Bosch met mijn zussen voorop in de stoet. Mijn energielevel was ondertussen ietwat gedaald na alle inspanningen van vandaag maar een drankje in de kroeg kon ik natuurlijk niet afslaan.

In de kroeg werd ik nogmaals verrast, alleen nu door mijn vaste vriendinnenclubje. Daar sprongen ze ineens achter een muurtje vandaan. Ze waren enorm benieuwd naar alle verhalen van vandaag en we hebben die avond heerlijk gedanst.

Pinky swear!

Mijn zussen, de smiechten, hadden nog een laatste verrassing voor mij in petto. Geheel volgens traditie hebben zij een stripper geregeld op het vrijgezellenfeest. Iets wat jaren geleden afgesproken is en wat zij natuurlijk niet konden laten. Ze hadden een grote, gespierde donkere man voor mij in petto, precies waar ik op zat te wachten na een dag als deze 😉 .

Zoals je leest heb ik intens genoten en kan er niks aan deze dag tippen. Het was fenomenaal en alle andere superduper positieve woorden uit het woordenboek. Ze hebben mij de mooiste dag van mijn leven bezorgd. Daar ben ik ze voor eeuwig dankbaar voor.