Rollercoaster

Geen seconde gaat het uit mijn gedachten.
Geen minuut dat ik er niet aan denk.
Geen uur zonder tranen.
Geen dag zonder angst.

Het is zo onwerkelijk allemaal. Een rollercoaster, daar zit ik in. Gaat dit allemaal over mij? Zijn al mijn dierbaren verdrietig om mij? Heb ik dan echt zo’n kwaadaardig ding in mijn borst?

Ik kan het maar moeilijk bevatten. Ik vind het lastig om te beseffen dat er een mega zwaar traject aan zit te komen. Ik wil niet. Maar ik moet….Ik moet er dwars doorheen. Ik moet dit allemaal over me heen laten komen. Want het is real. Het is de realiteit. Anders ga ik dood. Ja, want dat is het. Deze ziekte kijkt er niet naar of het je uitkomt, wat je toekomstplannen zijn of hoe gezond je leeft. Nee! Het wordt in je schoot geworpen en het wenst je er veel succes mee.

Deze moeilijke, eerste dagen breng ik veel tijd door met mijn familie en vrienden. We huilen veel, lachen nog meer. Zingen doen we staand op de bank en we dansen door de kamer. We hebben de mooiste gesprekken met elkaar, verzetten onze gedachten, halen diep adem, zuchten, wandelen door de bossen, koken samen, drinken thee en we proberen vooral positief te blijven.

Daarnaast maakt mijn hoofd overuren. Ik moet van de ene afspraak naar de andere. Elke dag moet ik naar het ziekenhuis voor weer een gesprek met weer een andere arts. De eerste maandag na de diagnose moet ik een MRI-scan laten maken. Om voor de zekerheid te onderzoeken of er uitzaaiingen zijn die niet op de echo te zien waren.

Ik ga die maandag met mijn zussen en moeder naar het ziekenhuis. Ze hebben me verteld dat ik een makkelijk-zittende broek mee moet nemen en een wijd shirt. Als een rillend rietje zit ik in de wachtkamer te wachten. Ik vind het doodeng. Het enige wat ik weet is dat het apparaat knetterharde geluiden maakt, maar zelfs dat heb ik van horen zeggen. Uit angst moet ik een aantal keer naar het toilet en net op dat moment komt een blonde dame me roepen. Ik loop met haar mee en doe in het ‘tussenhok’ mijn pyjamabroek aan.

In mijn tijgerbroekie loop ik naar het grote apparaat. Het lijkt wel een buitenaards ding en ergens heeft het ook iets weg van een liggende raket met een rond gat erin. Uit de raket schuift een ‘bed’ en daar mag ik op gaan zitten. Ik krijg uitleg van de blonde dame over wat er gaat gebeuren en intussen wordt er een slangetje voor het infuus in mijn arm aangebracht. Door dat slangetje krijg ik contrastvloeistof toegediend. Daarna mag ik met mijn borsten in de daarvoor bestemde ‘cupjes’ gaan liggen en krijg ik een koptelefoon op. Gelukkig mag ik zelf kiezen wat ik wil luisteren en ik kies voor Q-music.

Door de koptelefoon kan ik ook de stem van de man achter het raam horen. Hij vertelt me steeds hoe lang het nog gaat duren en dat ik netjes stil moet blijven liggen. Daarna gaat het liedje ‘please don’t stop the music’ weer vol aan. Ik wil eigenlijk meezingen, maar helaas gaat dat niet. Ik hoor de harde geluiden van het MRI-apparaat door de muziek heen dreunen. Ik vind het maar een *piep* geluid en ik hoop dat ik snel uit dit rare ‘hol’ mag. De minuten voelen aan als uren en ik probeer steeds maar mijn gedachten te verzetten. Ik denk aan witte stranden, mooie palmbomen en leuke, knappe mannen. Daar word ik nou eenmaal vrolijk van ;-).

Ruw worden mijn zwijmelende gedachten verstoord door de donkere stem van de man door de koptelefoon. Hij vertelt me dat het tijd is om me uit het apparaat te halen. In gedachten spring ik een gat in de lucht en voor ik het weet sta ik weer bij de volgende afspraak; de uitslag van de MRI.

We zitten met zijn vieren bij de chirurg aan tafel. Zij heeft de uitslag. Ze kijkt me glimlachend aan en vertelt me dat er geen uitzaaiingen te vinden zijn! YESSSSSS! Ik kan je niet uitleggen hoe dolblij ik ben. Met mij zijn mijn zussen en moeder ook intens blij. Ze geven me een knuffel en een dikke kus. Wat fijn dit!

Dit is geen lichtpuntje meer, dit is een hele dikke vette lichtstraal in mijn afgelopen, bange en vooral verdrietige dagen. Ik voel de positieve energie in mijn lijf stromen en merk dat ik vastberaden ben:
Ik ben klaar voor de strijd om die kleine ‘druif’ van 2 cm uit mijn lijf te vechten.

Let’s do this!!!