The day after

In en in verdriet gisteren en vandaag. Het is gewoon niet normaal. Wat een intens verdriet. Wat een pijn om te zien hoeveel mensen er verdrietig zijn nu.

Het breekt mijn hart om de tranen over mijn moeders wangen te zien lopen. Haar kapot te zien gaan van de diepe pijn die ze van binnen voelt. Het doet pijn om te zien en te beseffen dat mijn zussen hun zielsmaatje misschien wel binnenkort gaan verliezen. Het maakt me intens verdrietig als ik het besef in papa’s ogen zie dat hij helaas zijn kleine meisje en zichzelf niet kan redden van deze ellende. Eigenlijk beseffen we het helemaal nog niet, dat kunnen we ook niet. Het is allemaal zo onwerkelijk.

In beweging blijven is het beste

Weer ben ik vandaag een stuk gaan lopen. Weer bij hetzelfde watertje gaan zitten, op dezelfde plek. Dit keer niet schrijven, dit keer een liedje luisteren: ‘One love’ van Bob Marley! Ik zit een beetje mee te zingen en te luisteren naar de tekst: ‘Let’s get together and feel allright’.

Dat is precies wat ik altijd al fijn heb gevonden; als ik maar lekker onder de mensen ben; lekker met dierbaren wat leuks doen, dan is het voor mij altijd goed. Maakt niet uit wat we doen. Gewoon lekker kletsen, biertjes doen, naar de film, dansjes doen of gewoon lekker op de bank met een thee-tje. Ik houd daarvan. Het kleine. Dat is eigenlijk het allergrootst en het enige wat telt.

Voelde ik het al aankomen?

Over de dijk loop ik terug en besef me dat ik misschien zelf al heel lang heb aangevoeld dat het allemaal nog niet klaar was…. ik voelde al een hele tijd een gek gevoel in mijn lijf, in mijn onderbuik. Alsof er inderdaad nog wat aan zat te komen. Alsof het traject van mijn borstkanker en het met pap’s darmkanker nog niet genoeg was…

Ineens vallen alle puzzelstukjes op z’n plek. En dat brengt tegelijkertijd ook een bizarre en enge rust met zich mee. Wist ik het dan eigenlijk al? Heb ik dan mijn ‘taak’ hier al volbracht op aarde? Het voelt zo onwerkelijk.

Ik heb mijn uiterste best gedaan om te leven!

Ik vind het eng. Maar tegelijkertijd ben ik niet bang. Ik weet dat ik veel moois achterlaat en dat ik voor altijd in ieders dierbare hartje voort zal leven. Ik heb mijn uiterste best gedaan om te leven. Ik heb dingen gedaan die niet veel mensen af kunnen strepen op hun lijstje en daar ben ik gewoon heel trots op; op het feit dat ik nooit iets te gek of te raar vond!

Vreemd ook dat je nu al, de dag erna, weer iets rustiger bent. Dat je alweer grapjes kan maken. Dat je nog steeds veel huilt maar ook lacht. Dat je probeert er het beste van te maken. Mooi om te zien hoe sterk ons gezinnetje is… We staan er echt voor elkaar. Dat is echt het allermooiste wat er is. Zoveel liefde voel ik voor hen allemaal, dat is echt onbeschrijfelijk.

Vriendinnen komen langs

Zometeen komen vriendinnen langs. Die lieverds komen helemaal uit Haarlem, Amsterdam en Utrecht rijden. Ik merk dat ik een bepaalde spanning voel in mijn lijf. Ik vind het gewoon een beetje spannend om ze te gaan zien want ik wil ook hén dit niet aandoen. Ik weet dat ik er niks aan kan doen en dat ik het ook allemaal anders had willen zien! Maar het voelt gewoon zo stom!!!

Ik had veel liever gewild dat ik ze nu kon gaan vertellen dat ik zou gaan trouwen, een kindje krijg of een dikke vette reis ging maken… Maar helaas, ik heb het meest slechtste nieuws wat je je maar voor kan stellen. En zij weten dat en toch komen ze.

Liefde ervaren is rijkdom

Wat een liefde. Wat een rijkdom. Ik ben zo trots op hen. Zo dierbaar. Zo krachtig van hen! We gaan gewoon heel hard knuffelen.

Misschien zijn woorden ook niet te vinden voor dit. Misschien moeten we gewoon niet teveel zeggen en gewoon elkaar aankijken, vasthouden en elkaar liefde laten voelen. Ik ben dankbaar dat ze naast me willen staan nu… dat geeft kracht ♥