Till we meet again paps!

“When times are hard I know you’ll be strong
I’ll be there in you heart when you’ll carry on
Like moonlight on the water, and sunlight in the sky
Fathers and daughters never say goodbye

An Angel I will read to sleep
Gave me one dream of my own
So learn to love and spread your wings
And find the one to call your home

When times are hard I know you’ll be strong
I’ll be there in you heart when you’ll carry on
Like moonlight on the water, and sunlight in the sky
Fathers and daughters never say goodbye”

– song: Fathers & Daugthers – Michael Bolton

Met tranen in mijn ogen type ik deze blog met op de achtergrond het bovenstaande lied. 
15 juni 2020, een gewone maandag voor ieder ander. Maar voor mij/ons een moeilijke dag. Vandaag is mijn vader 2 jaar geleden overleden en dat doet tot op de dag van vandaag nog steeds ontzettend veel pijn. 

Elke dag denk je toch nog even aan hem. Bijvoorbeeld als ik een grapje maak, of wanneer iemand iets zegt wat hij altijd zei, of wanneer ik een liedje hoor die me aan mijn vader doet denken. 

Iemand te verliezen die zo dichtbij je staat doet pijn en maakt je verdrietig. Tegelijkertijd ben ik apetrots over hoe hij ons heeft achtergelaten en als ik naar mijn moeder kijk hoe zij haar leventje als weduwe weer oppakt met o.a. een nieuwe woning in Den Bosch (haar geliefde stadje) dan kan ik niks anders dan ook apetrots zijn op mijn moeder.

 14 juni

Gisteren, 14 juni hebben we papa met vrienden en familie van mijn ouders gevierd bij ons vakantiehuisje in Brabant. Even samen komen op de dag voor papa’s sterfdag, dat was fijn en voelt heel warm. Fijn dat al die lieve mensen om mama heen blijven staan en zij haar een warm hart toedragen.

Zijn broers, die hem heel dierbaar zijn, waren er ook bij. Ze hadden mooie planten meegenomen voor ons vakantiehuis in Lith, waar papa zo dol op was! Een vlinderstruik hadden ze meegenomen omdat daar ook libellen op afkomen. Ik vond dat een mooi gebaar en ik kreeg direct tranen van in mijn ogen.

Papa als libelle

Papa als Libelle is er nog steeds. Bijna elke dag zie ik wel ergens een Libelle voorbij komen. Als ik in het ziekenhuis een moeilijke dag heb is hij er, op zo’n dag laat ie zich altijd even ‘zien’. Dat klinkt misschien heel zweverig, maar zo voelt het voor mij echt. Dit kan zijn door letterlijk een libelle te zien vliegen, maar ook door het tijdschrift wat dan prompt voor je ligt op een tafel in het ziekenhuis of gewoon in je gedachten. 

Hij gaat altijd met ons mee, in ons hart. Hij is de man die mij heeft leren lopen, leren fietsen, (water)skiën, zwemmen en te vertrouwen op mezelf. Wat het allergrootste cadeau is wat hij me gegeven heeft is dat hij een levensgenieter van me heeft gemaakt. De dag te nemen zoals ie is en te genieten van elk moment. 

 2 jaar zonder hem

Alweer 2 jaar zonder hem en het voelt ergens als de dag van gisteren. Je beleeft op zo’n dag als vandaag weer de gehele dag van 2 jaar terug. Zo weet ik nog goed dat mama ons appte dat wij maar naar huis moesten komen want papa had die nacht een soort van speech gehouden met dat dit de laatste dag op aarde zou zijn. 

Zoals wij onze vader kende, was hij een man van zijn woord, dus we hadden meteen door dat we direct richting huis moesten gaan. We hebben die dag gewaakt bij hem aan bed. In onze armen, van alle vier zijn vrouwen, is hij vertrokken naar zijn volgende bestemming.

 Ooit ga ik hem weer ontmoeten

Ik ben ervan overtuigd dat ik hem ooit weer zal ontmoeten en tot die tijd blijft hij in mijn hart dichtbij me. Hij waakt en dat geeft ergens ook rust. Zoals mama het mooie liedje had uitgekozen op zijn begrafenis: ‘When will i see you again’

Dat weten we natuurlijk niet. Maar ik weet zeker:
We’ll meet again lieve paps!