Trrringgg

Mama vertelt:

Trriiinnggg ! Middenin de nacht gaat ineens je telefoon!

“Er is iets met opa”…schiet door je hoofd!  “Of met Karlijn!! “ Slaapdronken pak ik de telefoon….

Als je twee tellen later inderdaad haar rustige stem hoort, luister je meteen wat er aan de hand is. Ze vertelt dat ze het AVL al gebeld heeft ( ok,  dan is het ernstig of vertrouwt ze de boel niet) en dat die zeggen dat ze even in het ziekenhuis langs de huisartsenpost moet gaan.  Of ik even mee ga…!

Nu ik wakker ben en goed gehoord heb wat er aan de hand is, zeg ik natuurlijk: Ja schat, ik trek even wat aan en kom je ophalen.

In het begin van haar ziekte, tijdens de chemo-infuustijd waren er diverse tripjes zo…geeft niks! Je doet het graag voor haar! Nooit alleen gaan is bij ons een stilzwijgende overeenkomst!!

Binnen 10 minuten ben ik op weg naar het ziekenhuis om samen met haar even te gaan checken wat er aan de hand is. Ze kan natuurlijk niet zomaar s nachts naar Amsterdam rijden, daarom  gebruiken we deze tussenstap : een controle in het regionale ziekenhuis. 

Wat blijkt: ze staat helemaal onder de uitslag en heeft een benauwd gevoel op haar borstbeen. De dienstdoende huisarts kijkt haar goed na. Belt nog even met het AVL en geeft medicijnen mee tegen de jeuk. Het viel gelukkig mee!

In de auto terug zegt ze: Zag je de schrik in hun ogen mam, toen ze hoorden van de uitgezaaide borstkanker? Ja schat, voor ons is dat zo ’n bekend terrein helaas. Wij gaan daar rustig mee om!  Nou ja rustig!! 

Als ik om half 3 weer veilig thuis in mijn bed lig, gaan er nog ruim 2 uur allerlei gedachten door mijn hoofd: trots op mijn kranige meid die meteen actie onderneemt; voorbereidingen treffend in mijn hoofd voor haar aanstaande bruiloft!!!!; tranen om wat er allemaal aan het gebeuren is;  vroegere nachtelijke acties in Utrecht naar ziekenhuizen; trots op mijn mooie meiden die zulke fantastische zussen zijn met nog zoveel plannen……. Half 5 …oogjes dicht….

Liefs, Francien