Vandaag

‘Waar moet u vandaag zijn’ vraagt de medewerker van het AVL aan me bij de ingang. ‘Radiotherapie’ zeg ik met mijn make up-loze gezicht en tijger-mondkapje op. ‘’Mag ik u arm even scannen om temperatuur te meten?’ Vraagt de meid vriendelijk. ‘Ja hoor’ en ik steek mijn hand uit zodat zij mijn pols-temperatuur kan meten. Ik loop in sneltreinvaart naar afdeling radiotherapie want ik ben te laat doordat er file stond. Er zaten zwanen op de weg,hilarisch! Dat heb ik aan de balie maar niet verteld ;).

Masker

Ik meld me aan en ga zitten in de wachtkamer. Even gauw een appje naar Mark en dan word ik alweer geroepen. Een grote, grijze man staat op me te wachten en brengt me naar de moulagekamer. Daar wordt een masker gemaakt voor de bestralingen. ‘Je hebt al vaker de gammaknife bestraling gehad he?’ Vraagt de grijze beer van een vent die naast me staat. Ja zeg ik…. ‘wat een lief gezicht heeft die man’ gaat er even door mijn hoofd. Ze leggen me op de tafel en hebben een extra kussentje voor me neer gelegd vertellen ze. Het masker wordt warm gemaakt zodat het precies om mijn hoofd kan en op de gewenste maat gemaakt kan worden. Ik lig doodstil en er wordt een raar ‘netje’ over mijn hoofd gespannen. ‘Dit kan even benauwd voelen’ zegt de man. De andere man is ook erg lief en vraagt wat dingetjes. Ik kan alleen maar reageren met ‘hmhm’ want dat ‘netje’ zit ook voor mijn mond. ‘Nu even 6 minuten blijven liggen, dan kan het masker zich uitharden/verkoelen en dan ben je klaar’. Ondertussen hoor ik de mannen met een Amsterdams accent tegen elkaar praten. Ze maken wat grapjes en ik lach een beetje mee vanachter mijn masker. Na 6 minuten wordt het masker eraf gehaald en moet ik nog even blijven zitten. ‘Je kan je wat duizelig voelen’ maar dat voel ik eigenlijk niet. Ik voel me prima en mag daarna weer naar een volgende wachtkamer. De grijze beer loopt mee want hij wil even vragen of de CT-scan van vanmiddag naar voren geplaatst kan worden. ‘Wat lief dat ze hier in het ziekenhuis zo meedenken’ denk ik in mezelf. Scheelt weer tijd en kan ik weer lekker naar huis. De man heeft het gevraagd en even later lig ik in de ct-scan met mijn masker op. Ze tekenen daar wat lijntjes op mijn masker en zo ga ik 2x door die buis. Ik mag weer in de wachtkamer gaan zitten want de mri is ook binnen 15 minuten. ‘Zo, dit gaat lekker snel!’ denk ik bijna hardop en dan kunnen we ook zo naar huis.

Tijgerprintjes

Even later komt een vrouw me ophalen vanuit de wachtkamer en zo loop ik weer mee. Ik heb mijn panter-pyjamabroek weer mee en die doe ik aan. Ook heb ik tijgersokken aan die ik 2 weken geleden van mijn zus heb gekregen. Ik loop dus met mijn tijgersokken, panterbroek en panter mondkapje naar het infuus prikken. Ze ziet mijn mooie ‘Tiny’ tattoo’s en vraagt ernaar. Ik vertel dat ik de laatste tattoo vorige week nog heb gezet met mijn moeder en laat ‘m trots zien :)! Het infuus doet even pijn en prikkelt een beetje. Mijn aders vinden het echt niet meer leuk om geprikt te worden na al die jaren. Ik loop richting het apparaat en daar zeggen de andere meiden: je bent wel goed in panterstyle he? Ik moet lachen: ‘ja voor wat extra power’ zeg ik. Ze moeten allemaal lachen. Ik krijg oordopjes en een haarnetje over mijn haren. Een koptelefoon wordt opgezet en daardoor luister ik naar het foute uur bij Q-Music. Een waarschuwingsapparaatje in mijn andere hand zodat ik altijd kan ‘bellen’ als er iets aan de hand is. Ze schuiven mij het mri-apparaat in en zo begint de laatste scan van vandaag voor 20 minuten. Gekke geluiden komen uit het apparaat en ik lig naar vlinders te staren op de muur. Ik probeer aan leuke dingen te denken en hopen dat dit snel weer voorbij is. Na 20 minuten word ik uit het apparaat gehaald en met rode oortjes van de koptelefoon loop ik terug naar de kleedkamer. De vrouw die meeloopt zegt: ‘zou je vandaag eigenlijk niet liever door de gammaknife gaan? Want dan hoef je morgenochtend niet terug te komen’ ik bedenk me dat ik dat eigenlijk een heel goed idee vind. Scheelt weer een ritje naar Amsterdam op de vroege ochtend. ‘Ga nog maar even in de wachtkamer zitten dan bel ik de afdeling gammaknife op en kijken we of het vandaag kan’. Ik haal mijn moeder op uit de grote hal (die verdwaalt werkelijk nog steeds in het AVL. Al komen we hier al zoveel jaren Haha) en gaan zitten wachten in de wachtkamer. Even later komt er een jongen ons ophalen en vertelt dat ik vandaag waarschijnlijk bestraald kan gaan worden. Ik word meegenomen naar een aparte wachtkamer voor ons tweetjes en zo zitten we wat uurtjes te wachten op het plan wat er gaat komen.

Lust ze rauw!

Flexibiliteit wordt er wéér vereist van me. Ik ga maar gewoon mee met de flow, dat is het beste wat ik kan doen. En tenslotte scheelt het mij ook weer tijd morgen. Mams kan gelukkig ook makkelijk schakelen en haalt wat lekkere broodjes voor ons. We maken er maar het beste van en laat die bestralingen maar komen. Deze tijger lust ze rauw!