Regen en/of zonneschijn?
4 mei 2020Altijd blijven dromen!
8 juni 2020Afgelopen vrijdag moest ik weer voor controle naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Op het programma stond eerst bloedprikken en daarna een gesprek met mijn oncoloog.
De dagen ervoor..
Ik was de dagen voor de controle eigenlijk helemaal niet zenuwachtig, misschien omdat ik het ondertussen na bijna 4(!!!) jaar wel gewend ben, of omdat ik gewoon vertrouwen had in mijn lijf. Totdat ik donderdagavond bij ons vakantiehuisje in het Brabantse land stond af te wassen samen met mijn zus.. Ze vroeg me: “En? Hoe sta je erin voor morgen? Ben je zenuwachtig?”
Die vraag kwam even binnen en was er tot op dat moment eigenlijk helemaal niet mee bezig. “Oh ja, ik moet morgen weer naar Amsterdam” bedacht ik me…. De angst steeg me weer even naar m’n bol. Die nacht heb ik ook slecht geslapen, omdat ik het toch wel spannend begon te vinden. De angst overheerst op dat moment; “stel nou dat, wat als…?” Ik probeerde mezelf die nacht rustig te maken met ademhalingsoefeningen, maar helaas… Ik had vanaf 3 uur ’s nachts plafonddienst tot en met 6 uur in de ochtend.
Richting Amsterdam
Daarna heb ik gelukkig nog wel even wat geslapen maar om half 8 ging alweer de wekker om naar Amsterdam te gaan. Met een ietwat slaperig hoofd stapten Mark en ik in de auto richting het ‘onbekende’ wat al snel die ochtend ‘bekend’ zou gaan worden…
Het bloedprikken ging eigenlijk niet zoals normaal. Normaal ben ik binnen 2 minuten weer buiten, maar nu liep mijn bloed als stroop naar buiten. Niet alleen mijn slaperige hoofd had geen zin in deze dag, ook mijn bloed vond er niks aan blijkbaar!
Kwam een lotgenootje tegen
Eenmaal bloed geprikt moesten we een tijdje wachten op de uitslag. Ik kwam in de hal een lotgenootje tegen die eigenlijk weer genezen is en zowaar 2 keer in het jaar nog maar naar het AVL hoeft te komen voor controle (ik dus elke 3 á 6 weken, even voor het verschil 😉 ). Ongelooflijk toevallig dat wij elkaar dus troffen in de hal en dat maakte de hereniging alleen maar leuker!! We kletsten gezellig over haar, over mij, over haar mooie krullen die al zo lang zijn geworden en over onze bruiloft waar zij ook bij was!
Na een tijdje kletsen moesten Mark en ik weer door naar de afspraak met de oncoloog. Om 11.30u stond de afspraak gepland, maar zoals altijd liep dit een beetje uit. We bleven wachten in de wachtkamer en hadden samen lol om kleine dingen. Toen eenmaal dokter van Dongen aankwam lopen en mijn (nieuwe) achternaam riep mochten we mee naar binnen.
Bij de oncoloog
Ze vertelde dat ze helaas de bloeduitslagen nog niet had en dat we daar dus nog even op moesten wachten. Wel had ze de waarden van mijn witte en rode bloedcellen; die zagen er goed uit! “Het is een wonder dat jij de pillen zo goed verdraagt, al zo’n lange tijd!’ ‘Dat zien we niet vaak.” Vertelde mijn arts. “Normaal zien we bij deze chemopillen vaak het ‘hand-voet-syndroom’ al heel snel ontstaan; dit betekent dat de handen en voeten gaan schilferen of knalrood en pijnlijk worden”. Ik heb hier dus helemaal geen last van en mijn handen en voeten zien er gelukkig nog picobello uit!
Ik vertelde dat ik wel wat last had van vermoeidheid en van mijn darmen en dat dit misschien wel met de pillen te maken kon hebben. Daarmee stemde mijn arts in. “Zullen we anders van 2×4 naar 2×3 pillen gaan?” vroeg mijn arts. Ik voelde van binnen dat mijn lijf meteen tegenstribbelde; “Maar betekent dat dan ook dat de pillen minder doen omdat er simpelweg ook een lagere dosis naar binnen gaat?” vroeg ik…. “Nee dat niet per se. Maar het is misschien wel fijner voor je lichaam.”
Even goed nadenken
Ik moest hier even heel goed over nadenken en eigenlijk wist ik het antwoord al lang. Ik wilde niet naar een lagere dosis. JA ik heb wat meer last van mijn darmen, maar ik heb nergens pijn, hoef geen pijnstilling te slikken en voel me nog steeds best goed! Dus NEE ik wil niet naar een lagere dosis. Mijn arts vond dit prima, maar wel met de kanttekening dat als ik aankomende weken nog meer last zou krijgen, ik dan echt aan de bel moest trekken. Hierin kon ik me wel vinden en zo kreeg ik voor de aankomende 6 weken weer mijn roze pillen mee.
FEEST!
Jihoeeee, weer 6 weken niet naar het AVL! Wat een feest! Het voelt elke keer als een enorme opluchting, want je zit toch elke keer (en vooral op het moment wanneer je in de wachtkamer belandt voor de afspraak bij je arts) met geknepen billen te wachten op de uitslag.
Over 6 weken zien we wel weer verder. Nu ga ik weer lekker in mijn ‘pluk de dag’ bubbel en zal pas weer over 6 weken min één dag aan de afwas (of iets dergelijks) staan om me druk te maken over de volgende uitslag!
2 Comments
Lieve Karlijn , gelukkig dat alles tot zover rustig is . Inderdaad pluk de dag en geniet van elke seconde .😘😘😘
Wat fijn dat de uitslagen tot dusver nu goed zijn. Geniet van de komende 6 weken “ziekenhuisvrij” en hopelijk nog heeeeel veel weken daarna!