Zo groot als een reus!

Ik hoor zo vaak mensen zeggen: “koppie omhoog en wind in de neus…Uhh, ik bedoel neus in de wind!” Dan denk ik altijd: “‘jaaaa! Doe ik! Ik doe mijn best!” Maar soms wil je dat gewoon niet. Soms lukt het gewoon niet om je kop omhoog te houden en jezelf positief te houden. Soms moet je gewoon een dag ertussen hebben dat je je kop laat hangen en even alles laat zakken.

Vandaag wilde ik daar dus ook even aan toegeven. Vanochtend was ik niet helemaal lekker uit bed gestapt. Ik voelde de bui al hangen, maar toch de moed gevonden om een trainingsbroek en mijn mega charmante wandelschoenen aan te doen.

Ik zou naar de Waal gaan lopen, dat was het idee. Ik liep over het pad en merkte dat ik toch niet zoveel zin had in de Waal. Ik heb een afslag eerder genomen en zo liep ik ineens door het hoge gras. Niet per se ergens naartoe, maar gewoon lopen en lekker muziek luisteren. Xavier Rudd kwam door de speakers en dat voelde goed. Dat liedje ‘Spirit Bird’ blijft nog steeds een van mijn favorieten. Ik haal daar zoveel inspiratie uit op een of andere manier. Het maakt me verdrietig, krachtig en nog meer in het leven! En dat allemaal in één liedje? Ongelooflijk he?!

Ik liep lekker ‘offroad’ en had mijn koppie wat hangen. Ik keek naar de grond en zag hoe mijn wandelschoenen door het hoge gras gingen. Ik merkte, doordat ik me bewust was van elke stap die ik zette, dat ik steeds een stukje langzamer ging lopen.

Ik keek naar beneden en zag allemaal kleine animals weg- springen, -vliegen of -kruipen. Allemaal ieniemienie tiny beestjes die bang waren voor mijn grote voeten. Geloof me, die schoenen zijn ook best lomp, maar eng? Nee! Maar voor die kleine ieniemienie dieren natuurlijk wel! Zij zijn zo klein en kwetsbaar dat ze wel móeten wijken.

Doordat ik naar die kleine beestjes op de grond keek voelde ik me ineens immens groot. Ik voelde me een reus die door hun kleine ‘dorpje’ kwam gebanjerd. Ik voelde me ineens mega krachtig en sterk.

Als ik omhoog kijk naar de zon, de lucht en de wolken en me dan bedenk over hoe groot de aarde en het heelal wel niet is voel me zo klein en ben ik bijna niets waard. Maar als ik naar beneden kijk naar die kleine beestjes onder me die met een voetstap van mij verpletterd raken, voel ik me immens groot en krachtig.

Het is maar hoe je kijkt, het is maar hoe je het opvat, het is maar hoe je het wilt zien. Vandaag haalde ik hier mijn inspiratie uit en dat voelde goed.

Hoe ieniemienie klein of immens groot je je ook voelt, iedereen heeft honger… dus ik ga gauw terug voor een heerlijke groene, gezonde salade! Dat moet ook gebeuren!

Liefs!